McKeever is er stellig in: „Christelijke organisaties doen wat zij kunnen.” Zelf moest de baptistenvoorganger met zijn gezin uitwijken naar de boerderij van zijn ouders in Alabama. Vandaar volgt hij van uur tot uur de ontwikkelingen in zijn onder water gelopen woonplaats. En hij belt stad en land af om hulpverleners en bevriende relaties te mobiliseren. „De christelijke hulpverlening is snel en doeltreffend en verloopt gesmeerd”, oordeelt hij.

Dat christelijke organisaties op dit terrein het nodige aan expertise en motivatie in huis hebben, besefte de Nationale Rampendienst blijkbaar ook direct nadat de orkaan over New Orleans was geraasd. Zij vroeg het Leger des Heils de hulpverlening aan slachtoffers op zich te nemen.

De heilssoldaten werken nauw samen met de North American Mission Board. Deze organisatie steunt in belangrijke mate op de 600 hulpunits. Veel grotere gemeenten binnen de Amerikaanse kerken hebben zo’n eenheid, bestaande uit een groep getrainde vrijwilligers die in noodsituaties in binnen- en buitenland kunnen worden ingezet. Elke eenheid beschikt over een basispakket aan gereedschap voor hulpoperaties.

Binnen een dag had het Leger des Heils 72 frituurwagens en 2 veldkeukens ingezet, waardoor 400.000 warme maaltijden voor de slachtoffers konden worden bereid. Het heeft dit aantal inmiddels opgevoerd tot een half miljoen per dag. Daarnaast verzorgen de Zuidelijke Baptisten nog eens 300.000 maaltijden en de Operatie Zegen 310.000.

Groot probleem is volgens heilsmajoor Dalton Cunningham de communicatie. Door de immense verwoestingen is vaak zelfs mobiel telefoonverkeer onmogelijk. Dat is lastig voor de coördinatie. „We werken onder extreem moeilijke omstandigheden”, zegt Cunningham.

Daarbij komt dat de slachtoffers vaak de wanhoop nabij zijn en zich daardoor agressief kunnen gedragen. Zeker als kerkelijk werkers hen niet kunnen helpen. Dennis Ray Smith, baptistenpredikant in de getroffen plaats Pascagoula, vertelt dat mensen de kerk binnen zijn gekomen en smeekten om ijs en water. „We hebben hun verteld dat ze geduldig moesten zijn.” Dat hielp niet. „We hebben de kerkdeuren moeten vergrendelen, want de mensen wilden het gebouw bestormen en plunderen.”

„Natuurlijk is deze hulp lang niet toereikend, maar van deze christelijke organisaties kunnen en mogen we niet meer vergen”, zegt McKeever. Hij noemt het verschil met de hulp van overheidswege „schrijnend.” Daardoor sterven naar zijn overtuiging mensen.

Als bijkomend probleem noemt hij dat door het uitblijven van snelle hulp het vertrouwen in de nationale overheid een gevoelige knauw krijgt. „New Orleans ligt in het diepe zuiden, de achterbuurt van de VS waar een sterk verarmde zwarte bevolking woont. Als Boston aan de Oostkust was verwoest, had de regering vast veel sneller ingegrepen. Dat denkt bijna iedereen hier.”

Juist omdat de getroffenen het gevoel hebben vergeten te worden door de rijke bevolking en beleidsmakers in het oosten van de VS, vindt McKeever het een „machtig signaal” dat orthodoxe christenen uit allerlei delen van Amerika komen om hulp te bieden. „Christus zegt dat we niet moeten handelen zoals de wereld doet. Dat blijkt nu in deze noodsituatie.”

Behalve noodhulpverlening in het directe rampgebied spannen kerken zich in de omgeving van de getroffen streek in om evacués op te vangen. Chad Groening van de organisatie American Family Association in Tupelo (Mississippi) zegt dat in de wijde omgeving bijna elke kerk mensen herbergt. „Kerken zijn een schuilplaats voor verdrevenen.”

Zelf is hij inmiddels druk bezig om in zijn woonplaats meer duurzame huisvesting voor de evacués te vinden. „Duidelijk is dat we maanden gasten hebben, want terugkeer duurt nog wel even. Voor gasten moet je goed zorgen. Dat leert ons de Bijbel.”