„Prijs op aanvraag”, vermeldt de site van Christie’s Great Estates in New York, de makelaarsafdeling van het veilinghuis. Een woordvoerder van Christie’s zegt dat de villa op 150 kilometer te noorden van Rome meer dan 10 miljoen dollar -8,35 miljoen euro- moet opbrengen. Eerder circuleerde een prijs van 10-15 miljoen euro.

Geen gek bedrag voor een U-vormige villa, gelegen aan de Tyrrheense Zee, met 24 kamers, een gastenverblijf, een onderkomen voor het bewakingspersoneel, een zwembad en een inpandig botenhuis. De makelaar spreekt dan ook in superlatieven over het landgoed van 4,2 hectare: „adembenemende vergezichten over de Middellandse Zee”, „een van de meest fascinerende omgevingen ter wereld”, „mooie uitkijkjes vanuit de meeste kamers.” Echte makelaarstaal moet de grote villa „op het idyllische schiereiland Monte Argentario” onder de aandacht van de superrijken brengen, want alleen voor die groep handelt Christie’s Great Estates.

Prins Bernhard kocht het grote terrein waar de villa op staat in 1959 van de Italiaanse prins Alessandro di Borghese. Het Toscaanse Porto Ercole, op zo’n 5 kilometer afstand van de villa, was toen nog een rustig, vrij onbekend kustplaatsje.

Prins Bernhard liet er een royale witgepleisterde villa in Spaanse stijl bouwen, waar de koninklijke familie zich kon terugtrekken en even zichzelf kon zijn. Dat lukte. Ruim veertig jaar was de villa een geliefde plaats voor de Oranjes, waar zij elkaar bijna elke zomer ontmoetten en vakantie konden houden.

Prins Bernhard gaf de villa de naam ”L’elefante felice”, ”De gelukkige olifant”, mee. Een verwijzing naar het lievelingsdier van de prins. Voor koningin Juliana was dat een reden om de Haagse keramiekkunstenares Judith Révész een tegeltableau van een olifant te laten maken. Dat kunstwerk siert een van de gevels.

Tot 1997 gingen de prins en zijn vrouw jaarlijks naar de Italiaanse villa. Sinds 1998 verbleef de prins er vaak alleen. Na het overlijden van koningin Juliana verbleef prins Bernhard er soms maandenlang. Regelmatig kwamen kinderen en kleinkinderen op bezoek. De omgeving nodigde daar ook toe uit: rust en vrijheid.

Een paar jaar geleden moest de koninklijke familie een stukje vrijheid inleveren. Een strand bij de villa moest zij weer openstellen voor het publiek. Jarenlang beschouwde de Oranjes het als privé-terrein. De rechter oordeelde anders.

Die uitspraak is niet de reden voor de verkoop. Prins Bernhard bepaalde voor zijn sterven dat ”De gelukkige olifant” verkocht moest worden. Het zou de verdeling van de erfenis tussen zijn vier dochters en twee buitenechtelijke kinderen vergemakkelijken. Het prinselijke zeejacht de Jumbo VI is om diezelfde reden te koop, voor 2,6 miljoen euro.

Met de verkoop verdwijnt een klein stukje Nederlandse geschiedenis. Het huis is in de eerste plaats een vakantiehuis geweest, toch moest koningin Juliana er tijdens haar regeringsperiode ook staatszaken afhandelen. Zo beëdigde koningin Juliana in 1971 zes staatssecretarissen in ”De gelukkige olifant”. Het betrof staatssecretarissen van het (eerste) kabinet-Biesheuvel die pas bereid gevonden waren nadat het kabinet officieel was beëdigd. De ministers en de andere staatssecretarissen traden een paar dagen eerder op Paleis Huis ten Bosch aan.

Voor het stadje Porto Ercole is het een verlies dat de Oranjes vertrekken. Burgemeester Nazzareno Alocci zei eerder al dat hij het betreuren zou als de koninklijke familie zijn Porto Ercole verlaat. „De Oranjes hebben een bijzondere plaats in ons hart, omdat ze, vooral koningin Juliana, dicht bij de mensen stonden. Ze begaven zich onder het volk en deden mee met dorpsfeesten.” De aanwezigheid van de koninklijke familie was goed voor het toerisme in Porto Ercole. Na de komst van de Oranjes verschenen er meer villa’s rond het rustige plaatsje.

De band met Italië blijft bestaan. Koningin Beatrix en prins Claus kochten in 1973 in het Italiaanse Tavernelle hun eigen wijnboerderij. Die is inmiddels eigendom van hun drie zonen.