Huisarts Stewart Drage arriveerde donderdagochtend voor een bijeenkomst met collega’s op het hoofdkwartier van het Britse genootschap van artsen (BMA, British Medical Association). Het genootschap heeft een prachtig gebouw aan Tavistock Square, met een klein park aan de overkant van de weg. Een plaquette aan de muur vertelt dat de Engelse schrijver Charles Dickens na 1851 in deze omgeving woonde.

Rond halftien hoorden Drage en zijn collega’s het nieuws over explosies in de ondergrondse, met de verklaring dat die waren veroorzaakt door stroomstoringen. „Met zes man keken we elkaar aan en zeiden: „Dat kan niet waar zijn. Stroomstoringen zorgen niet voor zulke explosies.””

Maar terwijl ze spraken, begon het gebouw te dreunen. „In onze directe nabijheid was een nieuwe explosie. Toen we zagen dat we allemaal veilig waren, gingen we op zoek naar de oorzaak. Het bleek dat letterlijk voor onze deur een bus was opgeblazen.”

De artsen aarzelden niet. „Met ongeveer twintig man hebben we gedaan wat we konden in het bieden van eerste hulp. We hadden geen enkele apparatuur bij ons, alleen onze vaardigheden. Maar vele gewonden konden we verbinden en op andere manieren helpen. Ook toen even later de hulpdiensten kwamen, zijn we bezig gebleven. Urenlang reden ambulances af en aan naar ziekenhuizen in de directe omgeving.”

Drage is blij met de samenloop van omstandigheden dat de bom vlak voor het BMA-gebouw ontplofte. „We hebben zeker levens kunnen redden.”

De Londense huisarts heeft eerdere bomaanslagen in de stad meegemaakt. „De IRA heeft ook verschillende keren toegeslagen in de stad. Maar zoiets als dit is nooit eerder gebeurd. Het is de ergste aanslag die ik me kan herinneren.”

Enkele honderden meters verder zat ds. Paul Hawkins in zijn kantoor in de prachtige St. Pancras Church. De grijze pastor hoorde de explosie ook en besefte direct dat dit iets bijzonders moest zijn. „Een stad is altijd vol lawaai, maar dit was een overweldigende ontploffing.”

De anglicaanse predikant liep de kerk uit, naar buiten. „De straat was vol vluchtende mensen. Velen kwamen de kerk in.”

Hawkins probeerde de mensen zo goed mogelijk op te vangen. „Ik zette koffie en thee voor hen.”

Ook kon hij andere praktische hulp bieden. Na de aanslag lag het mobieletelefoonnetwerk plat. „Ik kon een vaste lijn aanbieden, zodat iedereen zijn familie kon bellen.”

Al spoedig na de gebeurtenis mocht niemand van de politie nog de straat op. „Tot één uur in de middag konden we het gebouw dus niet uit. Maar erg was dat niet. Iedereen zorgde voor elkaar. Mensen die elkaar volkomen vreemd waren, omarmden elkaar.”

Ook werd er veel gebeden, zag ds. Hawkins. „Ik denk dat een kerkgebouw mensen makkelijker tot gebed brengt dan elders. Ik heb veel mensen zien danken en bidden. En dat is ook waar dit gebouw voor bedoeld is.”

De komende week wil Hawkins dagelijkse bidstonden houden in verband met de aanslagen. „Ook de dienst van zondag staat in het teken van de gebeurtenissen. Verder proberen we te luisteren naar iedereen die zijn verhaal wil doen. En vanzelfsprekend is ons gebouw overdag altijd open.”

Vrijdag kreeg de pastor telefoontjes en elektronische berichten van over de hele wereld. Het mooie gebouw, met zijn hoge koepel en gebrandschilderde ramen, is voor veel toeristen een rustpunt in de drukke stad. „Wereldwijd is natuurlijk bekend geworden dat deze straat de plaats van een aanslag is geworden. Tientallen mensen wilden weten hoe het met de kerk was afgelopen en wensten ons sterkte. Ik heb nog nooit zo veel telefoontjes op één dag gehad.”