Maar in de druilerige regen werd hij overspoeld met afwijzende reacties door Maastrichtenaren, die aangaven ’nee’ te zullen stemmen. De argumenten voor deze tegenstem kunnen kort samengevat worden onder de noemer „ongeloofwaardig" en „onbetrouwbaar", zoals een van de Maastrichtenaren het uitdrukte.

Het was voor het eerst dat Remkes actief folderde en campagne op straat voerde ten faveure van de Europese grondwet. De minister is deze manier van campagne voeren niet gewend, bleek in Maastricht. Al direct bij zijn aankomst op het Vrijthof werd hij omringd door toestromende Maastrichtenaren, die vaak door elkaar pratend hun mening over Europa gaven. En daarbij kwam Europa er bekaaid van af.

Remkes gooide het op de veiligheid in Zuid–Limburg: „Wilt u dat het hier veiliger wordt, dat de politie over de grenzen heen beter met elkaar samenwerkt, dat Europol wordt versterkt?" Dat wilde iedereen wel. „Dan moet u ja stemmen", probeerde Remkes, hetgeen hem op honende reacties kwam te staan.

„U houdt ons voor het lapje", zei een vrouw. „Het Europa dat u voorstaat is het Europa van het grote geld", hield ze aan. En een ander zei: „Europa wordt leeggeplunderd".

Anderen wezen op de teloorgaande werkgelegenheid. „Onze banen worden door goedkope Polen ingepikt". Remkes reageerde verontwaardigd: „Het is van de zotten dat wij in onze kaartenbak zoveel mensen hebben, die wel kunnen maar niet willen werken". Dat had hij blijkens de reacties van de mensen om hem heen beter niet kunnen zeggen. „Nu ga ik zeker nee stemmen", zei een man kwaad.

Het Franse nee noemde Remkes „een extra stimulans" om er tegen aan te gaan. „We laten ons door de Fransen niet kennen".

Leers oogste meer succes, maar hij sprak de mensen in het Limburgs aan. Dat werkte vertrouwder, en veel mensen lieten zich door Leers eenvoudig overhalen om toch ja te gaan stemmen.