Met luid handgeklap laat Mohammmed een grote doos snoepgoed aanrukken. Rond de geboortedag van de profeet Mohammed doen zowel moslims als christenen zich tegoed aan een keur aan mierzoete lekkernijen. En natuurlijk moeten ook bezoekers daarin delen. Want eten zúl je als gast - ook al heb je net je vijfde maaltijd van die dag achter de rug. De Egyptische sociale codes zijn niet altijd even goed voor de gezondheid.

Mohammed is de islamitische buurman van de christelijke familie Shoukry. Samen met zoons Hussam (17) en Hadi (7), dochter Nehal (9) en zijn vrouw bewoont hij een soortgelijk appartement als de Shoukry’s. De naam van zijn echtgenote hoeft niet in de krant. „Laat haar er maar uit; zij is niet belangrijk.” De gesluierde vrouw hoort de woorden van haar man onbewogen aan en verdwijnt naar de keuken om thee te zetten en nog meer voedsel aan te slepen.

De woonkamer is sober ingericht. Een gordijn scheidt de verschillende vertrekken in de bovenwoning. Boven de stoel van Mohammed prijkt een levensgroot koranvers. Een gebed tot Allah -in sierlijke Arabische letters- om de bewoners van het huis tegen het boze oog te beschermen. Bijgeloof is in Egypte nog altijd wijdverbreid - ook onder christenen. Tot voor kort hing aan de muur ook een haj-certificaat: het bewijs dat de 44-jarige accountant de bedevaart naar Mekka heeft gemaakt. Sinds hij de wand een nieuw kleurtje heeft gegeven, is het document echter ergens in een lade verdwenen.

Beide families zijn al meer dan achttien jaar buren. Ondanks hun geloofsverschillen onderhouden ze bijzonder goede relaties, haast Mohammed zich te benadrukken. „Onze vrouwen bellen elkaar regelmatig en gaan af en toe bij elkaar op bezoek. Onze buurjongen geeft Engelse les aan mijn zoons. Wij leven in harmonie met elkaar, proberen elkaar als één grote familie te beschouwen. Ik zie een christen als mens, niet als een persoon met een andere religie.”

Heeft Mohammed niet erg makkelijk praten, aangezien moslims in Egypte veruit in de meerderheid zijn? „Ik denk niet in termen van minderheid en meerderheid”, stelt hij. „Ik beschouw iedereen die mij respecteert als broeder. Mijn beste vrienden zijn christen. Ik ben al van jongs af aan met hen opgetrokken.”

Ondanks zijn goede relatie met christelijke buren, vrienden en collega’s, gaat Mohammed steevast discussies over godsdienst uit de weg. „Sommige dingen zijn gewoon te gevoelig om over te praten. Ik heb er ook geen behoefte aan om meer over het christelijk geloof te weten te komen. Ik heb mijn eigen overtuigingen. Bovendien hebben wij in Egypte een spreekwoord: Als je iemand niet kent, kun je ook geen oordeel over hem vellen. Dat geldt ook in religieus opzicht - en dat wil ik graag zo houden.”

Toch duiken in de Egyptische media regelmatig berichten op over spanningen tussen beide groepen. Christelijke betogers beschuldigden moslims er onlangs nog van christelijke meisjes te hebben ontvoerd en hen vervolgens tot overgang naar de islam te hebben gedwongen. Andersom betichten sommige mohammedanen christenen ervan de religieuze spanningen in het land bewust op te voeren.

Mohammed doet die beweringen af als „gestook van extremisten.” „Natuurlijk zijn er wel eens incidenten. Dat gebeurt overal. Maar een simpele burenruzie wordt hier soms tot een compleet religieus conflict opgeblazen.”

De vrouw van Mohammed zet een nieuwe schaal met voedsel op tafel. „Eet”, zegt ze op gebiedende toon. Als het bezoek afgelopen is, stop ze een paar handen vol zoete koekjes en andere lekkernijen in een plastic tas. Want eten zúl je als gast.