Bij onderzoek vind ik een forse zwakte van de benen. Ook is het gevoel vanaf de navel naar beneden verminderd. Een echo van de blaas laat zien dat uitplassen niet goed meer gaat. In het dossier zie ik dat meneer bij de longarts onder controle is vanwege longkanker. De tumor groeit gestaag, ondanks behandeling met chemotherapie en immunotherapie.

Ik laat een spoed-MRI-scan maken van de wervelkolom. Deze laat zien dat er doorgroei van de longkanker is in de borstwervels. Het ruggenmerg wordt hierdoor platgedrukt, waardoor Simons nu een gedeeltelijke dwarslaesie heeft. De enige mogelijkheid is nog bestraling van het aangedane gebied. Bestraling geeft vermindering van pijn, maar geen verbetering van de functie van de benen. In het gunstigste geval zal bestraling zorgen voor enige stabilisatie van de dwarslaesie gedurende beperkte tijd.

Als ik de volgende dag langsloop op de afdeling, geeft meneer aan dat hij nadenkt over euthanasie. Er ontstaat een gesprek, waarin ik mijn bezwaren tegen euthanasie kenbaar maak. En dan stelt hij onverwachts een vraag, zo indringend, zo confronterend: „U zegt, dokter, dat mijn levensverwachting maximaal drie maanden is. Ik vraag u die periode iets te verkorten omdat ik niet wil lijden. U hebt daar bezwaar tegen en dat respecteer ik. Maar hoeveel verkorten uw geloofsgenoten hun leven door te roken? Weet u dat één sigaret het leven met twintig minuten verkort? Wilt u mij beloven dat u zondag telt hoeveel rokers u observeert bij uw kerk en –ervan uitgaande dat dit het enige rookmoment per dag is– uitrekenen hoeveel dagen actieve levensverkorting dat per jaar oplevert?”

Die zondag tel ik 23 rokers rond de kerkgang. Een snelle rekensom laat zien dat dit een actieve levensverkorting is van 116 dagen op jaarbasis.

Longembolie

Met lood in mijn schoenen ga ik de volgende dag naar mijn werk, omdat ik meneer Simons weer zal ontmoeten. Ongetwijfeld zal hij vragen naar mijn bevindingen. Misschien vraagt hij zelfs of ik toch euthanasie wil verlenen.

Bij de overdracht hoor ik echter dat Simons de vorige avond is overleden aan een longembolie. Door de actieve kanker had hij een verhoogde kans op stolsels. Ondanks voorzorgsmaatregelen is deze complicatie ontstaan.

Ik wil mijn rokende lezers oproepen te stoppen met roken. Eén sigaret verkort het leven met twintig minuten. Dat is het genot niet waard!

Zondag 40 zegt dat we ons niet moedwillig in gevaar mogen begeven. Als dat niet voldoende reden is om per direct te stoppen met roken, laten mensen dan bedenken hoe kostbaar het leven is dat God ons heeft gegeven. Laten ze zich ook bewust zijn van de mensen in hun omgeving, die als ze rook inademen ook risico op gezondheidsschade lopen. Voor wie kinderen heeft: dat wil je hun toch niet aandoen!?

De auteur is neuroloog.

Artsen en zorgverleners vertellen over hun werk.