Teleurgesteld en enigszins gefrustreerd loopt het Nederlandse echtpaar de deur uit bij de vestiging van een touroperator in de Prinsessenstraat in Paramaribo. Ze dachten enkele dagen geleden een trip te hebben geboekt naar Blanche Marie, een vakantieoord in het ongerepte regenwoud in West-Suriname.

Maar toen puntje bij paaltje kwam en ze wilden betalen, bleek het niet door te gaan. „De gids kon niet”, zegt de man. „En alternatieven boden zij ook niet uit zichzelf, terwijl hun folder vol staat met mogelijkheden. Maar die konden om de een of andere reden ook niet op korte termijn. De ene reis bestond gewoon niet meer, de andere was onmogelijk omdat er te weinig deelnemers waren.”

Ook bij touroperator Mets, de grootste aanbieder van het land, hebben ze weinig succes bij het boeken van een tripje naar het binnenland. Het staatsbedrijf heeft eveneens een zeer uitgebreide folder waarin de bestemmingen staan, waarvan een deel al weer uit het programma is gehaald. Op korte termijn worden echter geen reisjes gemaakt die bij de Nederlandse vakantiegangers in de smaak vallen. „Ik begrijp het niet. Wij hebben voor een vakantie in Suriname moeten sparen en zijn bereid veel geld uit te geven. Want de excursies zijn hier peperduur. Dat geeft niet, maar dan verwacht je daar wel wat medewerking en enthousiasme voor terug.”

Het tweetal heeft wel een driedaagse trip gemaakt naar Galibi, een indianendorp aan de kust dat bekendstaat om de duizenden zeeschildpadden die er ieder jaar hun eieren komen leggen. „Dat was fantastisch, hoewel er ook hier wat schortte aan de service. Maar dat weet je vooraf als je naar een ontwikkelingsland gaat, daar houd je rekening mee. Wel was het erg vervelend dat de gids mij probeerde lastig te vallen”, verzucht de vrouw.

Veel toeristen hebben soortgelijke ervaringen en dat is uiteraard geen goede reclame voor Suriname. De touroperators weten dat, maar lijken zich weinig moeite te getroosten om er verandering in te brengen. Vooral de klantvriendelijke benadering zit er bij veel medewerkers van de aanbieders van reizen niet in. En omdat er in Suriname geen opleidingen zijn op het gebied van toerisme, zal daar voorlopig ook geen verandering in komen.

Eens in de zoveel maanden roept een minister of topambtenaar dat het toerisme in de toekomst een van de belangrijkste pijlers van de economie van het land kan worden. Mooie woorden, maar in de praktijk gebeurt er weinig om dat te bewerkstelligen. Sterker nog, soms wordt de indruk gewekt dat de politiek er op de een of andere manier baat bij heeft dat de ontwikkeling van het toerisme wordt geremd.

In het verleden zijn tal van commissies en werkgroepen in het leven geroepen met het doel de toerismesector verder te ontwikkelen. De leden worden meestal zorgvuldig geselecteerd: ze moeten de zittende regering goed gezind zijn of zijn vrienden of familie van bewindslieden. Zo is de schoonzoon van president Ronald Venetiaan opvallend vaak benoemd tot lid van zo’n clubje. Aanbevelingen die moeten leiden tot verbetering van het toerisme worden door deze commissies zelden gedaan. En als er al een advies uitrolt, dan verdwijnt dit steevast in de prullenbak.

Deskundigen zijn het erover eens dat vooral de tarieven van vluchten naar Suriname drastisch omlaag moeten. Reizigers vanuit Nederland zijn aangewezen op de vluchten van de KLM en de Surinaamse Luchtvaartmaatschappij (SLM). De SLM is een staatsbedrijf waar politici een stevige vinger in de pap hebben. Zij pikken er graag een graantje mee. In het laagseizoen kost een retourticket rond de 700 euro, in het hoogseizoen kan dat oplopen tot ruim 2000 euro. Geen bedragen die ertoe uitnodigen om gezellig met het gezin naar de voormalige kolonie af te reizen, terwijl je voor de helft of minder een compleet verzorgde strandvakantie kunt beleven op de Nederlandse Antillen of het Venezolaanse Isla Margarita.

Ook wat de accommodaties betreft schiet Suriname doorgaans tekort. Veel hotels zijn niet slecht, maar voor Europese en Amerikaanse toeristen net niet goed genoeg. Ook hier zit het probleem vooral in de dienstverlening. „De ijskast in onze kamer deed het niet”, zegt Wim Verschuur, die met zijn vrouw een week in Hotel Torarica in het hartje van Paramaribo logeerde. „En in de tropen is het toch wel prettig om wat dingen koel te kunnen bewaren. Maar het duurde drie dagen voordat er iemand naar kwam kijken. Het is net alsof het hen niet interesseert dat gasten ontevreden zijn.”

De receptionist van het hotel zegt dat het de afgelopen dagen zo druk was dat er niet altijd even snel kon worden werd gereageerd op klachten. „Bovendien was er sprake van onderbezetting bij de technische afdeling. We begrijpen dat dit irritatie oproept. Aan de andere kant zijn er wel ergere dingen dan een kapotte koelkast, toch?”