De wetenschappers benadrukken verder dat het aantal van 165 waarschijnlijk een onderschatting is. Zo is het mogelijk dat een deel van de draagmoedertrajecten zich buiten het zicht van de instanties afspeelt. De onderzoekers schatten daarom dat er per jaar dertig tot vijftig Nederlandse kinderen worden geboren met hulp van een draagmoeder.

Voor de studie is ook gesproken met betrokkenen over hoe zij het draagmoederproces hebben ervaren. Hieruit kwam naar voren dat zowel wensouders als draagmoeders over het algemeen tevreden zijn over het traject, maar dat er behoefte is aan een wettelijke regeling voor draagmoederschapconstructies.

Voor zo’n regeling heeft het kabinet vorig jaar een wetsvoorstel ingediend, maar dit voorstel kent volgens het onderzoek nog wel wat „aandachtspunten”. Zo zijn er onder meer zorgen over het toezicht op wat er in de praktijk precies gebeurt, bijvoorbeeld als het gaat om de maximale vergoeding die wensouders aan een draagmoeder betalen.

Daarnaast vragen de onderzoekers zich af of het recht van kinderen op afstammingsinformatie voldoende is gewaarborgd in het wetsvoorstel, bijvoorbeeld als het kind in het buitenland is geboren. Ze stellen daarom dat het noodzakelijk is om altijd een DNA-test te overleggen, zodat voor een kind duidelijk is waar het vandaan komt. „De onderzoeken naar misstanden in de interlandelijke adoptie hebben eerder laten zien hoe schrijnend situaties kunnen zijn als het misgaat. Een effectieve regeling voor draagmoederschap en voldoende toezicht op de uitvoering daarvan is daarom belangrijk.”

In veel landen is draagmoederschap verboden. In Italië, waar draagmoederschap al sinds 2004 niet is toegestaan, is deze week een wet aangenomen die het koppels ook verbiedt om in het buitenland op zoek te gaan naar een draagmoeder. Wie dit toch probeert, riskeert vervolging bij de terugkeer naar huis.