”Vasthouden en doorgeven” (uitg. Groen) luidt de titel van hun boek. De auteurs hopen dat het een aanmoediging is om een Bijbels wereldbeeld door te geven. En daarmee is het veel meer dan het zoveelste opvoedboek. Samyn: „Ons boek gaat niet over regels, het is geen ”how-to-do” bij opvoeden. Het geeft je achtergrondinformatie over ontwikkelingen in de maatschappij. Het zijn de thema’s die aan de keukentafel ter sprake komen. We willen ouders, leerkrachten en jeugdwerkers toerusten.”

Den Butter: „Het gaat ons om het doorgeven van een Bijbels wereldbeeld. Je kijkt als christen door de lens van de Bijbel naar de wereld om je heen. Niet de cultuur bepaalt ons leven, maar de Bijbel. Die geeft richting en antwoorden, ook op de moeilijke vragen van onze tijd.”

Samenwerken

Het is niet het eerste boek dat de moeders samen schrijven. Het begon ooit met ”Bemoedigingen voor moeders”, een boek met stukjes voor moeders. Den Butter: „We zijn ondertussen goed op elkaar ingespeeld. Soms lees ik iets terug en vraag ik me af of ik het nu zelf geschreven heb of dat het van Wilma afkomstig is. Ik ervaar het als een grote zegen dat we op deze manier kunnen samenwerken. Als ik het alleen had moeten doen, was dit boek er niet geweest.”

Samyn: „Bij dit boek hebben we veel overlegd. Je geeft elkaar lees- en kijktips. De onderwerpen spreek je samen door.”

En die onderwerpen liegen er niet om. Zo buigen de schrijfsters zich over de nieuwe hermeneutiek en krijgen thema’s als homoseksualiteit en transgenderisme de ruimte. Dit zijn moeilijke thema’s, stelt Den Butter. „Dat maakte het schrijven ook best zwaar en het heeft ook behoorlijk wat tijd gekost. Zeker bij een thema als transgenderisme denk je toch diep na. Wat nu als mijn kind thuiskomt met vragen hierover? Wat zeg ik dan? Je hebt met mensen te maken en dan kan zo’n thema pijn doen.”

Het is van groot belang om als christen met een Bijbelse bril naar het onderwerp te kijken, aldus Den Butter. „En dat kan tot gevolg hebben dat je alleen komt te staan. Dit is de consequentie van leven naar Bijbelse principes. Toch is niet onbelangrijk: we willen het grote belang van het ongetwijfeld christelijk geloof doorgeven aan onze kinderen.”

Samyn: „Onze kinderen schrikken niet zo van dit thema. Tieners en twintigers zijn er dagelijks mee bezig. Voor ons ligt het gevoelig, voor hen is het normaal. Daarom is het zo belangrijk dat de oudere generatie handvatten krijgt en kan verwoorden welke principes Gods Woord ons aanreikt over bijvoorbeeld een gezond en Bijbels lichaamsbeeld.”

Smartphone

Het al dan niet hebben van een mobiele telefoon op jonge leeftijd komt ook langs. Wel of geen smartphone als je kind naar het voortgezet onderwijs gaat? Samyn: „Zeker niet op jonge leeftijd. Ik zou zeggen: vanaf 14, 15 jaar. Als je daar van jongs af aan met elkaar over spreekt, accepteren je kinderen dat over het algemeen gewoon. Kinderen brengen overigens zo’n onderwerp zelf wel ter sprake. Ik vind het belangrijk om dan door te praten over de risico’s van verslaving. En over het ontwikkelen van een gezond zelfbeeld. Dat is niet te leren met de telefoon in de hand.”

„Het is zo belangrijk dat de oudere generatie handvatten krijgt en kan verwoorden welke principes Gods Woord ons aanreikt ” - Wilma Samyn, auteur

Den Butter heeft acht kinderen. De oudste vier kregen een smartphone toen ze naar het voortgezet onderwijs gingen. Het gezin woonde toen in het buitenland. „Achteraf zeg ik dat we dat niet goed hebben gedaan”, aldus de auteur. „Het is nu tien jaar geleden en ik dacht het wel onder controle te hebben. De regels zijn in ons gezin echt strakker geworden. Meestal is het zo dat jongere kinderen wat soepeler behandeld worden. Op het gebied van de telefoon is dat bij ons precies andersom. Dat vraagt wel radicale keuzes van ouders. En dit kan moeilijk zijn, omdat je kind daar niet blij mee is. Maar hoe erg is het dat je even niet populair bent? Je bent hun vader of moeder, geen vriend of vriendin.”

„De regels zijn in ons gezin echt strakker geworden” - Marieke den Butter, auteur

Lijden

Het boek sluit af met een hoofdstuk over het lijden. Is dat niet een erg zwaar thema om het boek mee te eindigen? Samyn: „Vanaf het begin was wel duidelijk dat er zo’n hoofdstuk in zou moeten. Wij wonen beiden niet in de Biblebelt. Dan moet je al van jongs af aan andere keuzes maken. Die kunnen pijnlijk en verdrietig zijn – wat een onderdeel is van lijden. Christenen krijgen daarmee in toenemende mate te maken.”

Den Butter: „Jezus heeft in de Bijbel al toegezegd dat het lijden ons deel zal zijn. Evengoed houden we daar niet zo van. De westerse wereld heeft het in dat opzicht ook lang goed gehad. Maar lijden hoort bij het christen-zijn. En daarom moeten we onze kinderen daarop voorbereiden.”