„Een vrouw kiest ervoor om na haar huwelijk niet de achternaam van haar man te gaan gebruiken, maar haar meisjesnaam te houden. Vervolgens vraagt ze zich af of ze daar wel goed aan gedaan heeft.

Ik kwam deze vraag tegen in een vragenrubriek. Misschien denk jij: wat maakt het uit? Je mag toch zelf beslissen of je de naam van je man aanneemt of je meisjesnaam houdt?

Ik vraag me af of dat zo is en of er bij zo’n keuze niet meer aan de hand is.

De vragensteller kreeg als antwoord, dat ze maar geen probleem moet maken waar het niet is. Wel kreeg ze het advies om na te denken over de vraag waarom ze die keuze had gemaakt.

Dat er wel dertig reacties op het antwoord kwamen, laat zien dat dit onderwerp leeft. Ik heb ze eens rustig zitten lezen en wil hier graag mijn overpeinzingen delen. Want velen van jullie zullen op een zeker moment voor dezelfde keuze komen te staan.

Het huwelijk wordt wel een paradijsbloem genoemd. De Heere geeft aan mensen dat er liefde tot elkaar mag zijn, die haar bekroning vindt in het huwelijk. Paulus laat zien dat het Bijbelse huwelijk een afspiegeling hoort te zijn van het huwelijk tussen Christus en Zijn bruid. Vanuit die opdracht kunnen we een paar dingen leren.

Het is heel mooi dat de bruid van Christus naar Hem vernoemd wordt. „En dat de discipelen eerst in Antiochië christenen werden genoemd.” Is dat geen groot voorrecht, dat je naar je Bruidegom genoemd mag worden? Wil je zo als vrouw niet met de naam van je man worden aangesproken en je ermee bekendmaken? Een man over wie Paulus zegt dat hij op Christus moet lijken, zijn vrouw moet liefhebben zoals Christus Zijn bruid liefheeft en Zichzelf voor haar heeft overgegeven.

Paulus schrijft verder dat een man zijn vader en moeder zal verlaten, zijn vrouw zal aanhangen en ze samen tot één vlees worden. Is dat niet een belangrijk gegeven, dat man en vrouw één zijn en dat onder meer in hun achternaam tot uiting brengen?

Waarom dan de naam van de man en niet die van de vrouw? Schrijft Paulus niet dat de man het hoofd van de vrouw is? Zien wij die lijn niet door de hele Schrift heen, en wordt die niet onder meer zichtbaar in de geslachtsregisters, waar de mannelijke lijn wordt gevolgd?

Hoe komt het dat die vraag de laatste tijd ook in onze gezindte speelt? Doordat we door de tijdgeest worden beïnvloed. We worden meegenomen door het moderne denken over de verhouding tussen man en vrouw. Tegenwoordig gaan we immers uit van de totale zelfstandigheid van de vrouw, ook binnen het huwelijk. Zij wordt daarom op allerlei manieren door de overheid aangespoord om te gaan werken, om die zelfstandigheid ook financieel te realiseren.

Tot enkele jaren geleden trouwde je automatisch in volledige gemeenschap van goederen: alles wat van de man was, werd van de vrouw en andersom. Een prachtig beeld van het geestelijke huwelijk: Christus’ gerechtigheid wordt de mijne en mijn schuld de Zijne. Maar nu, vooruitlopend op een mogelijke scheiding, blijft het bezit van de man van hem en dat van de vrouw van haar.

Ik hoop dat je ziet wat er in de samenleving aan de hand is. Dat de keuze om al of niet de naam van je man aan te nemen, niet zomaar een ogenschijnlijk neutrale keuze is. Hij wordt mede bepaald door de vraag: wil ik Gods Woord volgen, ook al ga ik tegen het moderne levensgevoel in?”

Ds. A.A. Egas, christelijk gereformeerd predikant in Damwoude, in de rubriek “Jouw vragen” in reformatorisch familieblad Terdege.