Ook jongens werden niet bepaald gestimuleerd om verder te leren. Gewoon meehelpen, daar had je het meeste aan, vonden veel ouders. Deed je dat niet, dan hadden jij én je familie minder geld om van rond te komen. Wanneer je die verhalen hoort, kun je bijna niet geloven dat het over de generatie van mijn ouders en grootouders gaat.

Ik vond het op mijn twaalfde heel normaal om naar de middelbare school te gaan. Daarna doorleren? Dat was geen probleem. Ik hoorde pas veel later dat mijn eigen moeder die kans nooit gekregen heeft. Zíj moest in de tweede klas van school om de boel thuis in goede banen te leiden.

Toen ik van de middelbare school kwam, hadden alle jongens én meiden de kans om door te leren. In welke richting dan ook. Hoewel… Voor meisjes waren het onderwijs en de verpleging toch wel dé te kiezen branches. En studeren aan een universiteit? Was dat nou wel nodig?

Inmiddels zijn we weer een generatie verder. De universiteiten puilen uit. Een tussenjaar nemen is meer regel dan uitzondering. Leef je in een bepaalde bubbel, dan weet je amper meer hoe armoede eruitziet. Veel kinderen zijn eraan gewend dat hun ouders niet één, maar twee auto’s bezitten. En één keer in het jaar op vakantie gaan? Dat is wel erg magertjes. Al zou thuisblijven ook geen ramp zijn, want ieder gezinslid heeft immers een eigen kamer. Met wifi. En een scherm.

Ik vroeg me laatst af wat al die welvaart met jongeren (en onszelf) doet. Opgroeien zonder gebrek heeft echt niet alleen voordelen. Je kunt zomaar gaan denken dat luxe je toegeworpen wordt en het leven maakbaar is.

Nog een ding: het is gebruikelijk dat kinderen hun ouders proberen te overtreffen. Dat wordt lastig. We hebben de lat daarvoor wel erg hoog gelegd. Een stapje terug voor ouders én kinderen is misschien wel het beste geschenk dat we aan de volgende generatie kunnen doorgeven. Of leren om gewoon tevreden te zijn. Dat is natuurlijk altijd goed.