Knagende onzekerheid loopt uit op diep verdriet. „Wanneer komt papa nou?!” Vader Kamran Khan komt niet meer. De aannemer laat het leven bij de zware explosie in Rotterdam. Imam Ahmad Raza, zwager van Khan, blikt terug op een hectische week. Snikkend.
De ravage is enorm. Zwartgeblakerde muren, scheefgezakte pilaren. Hulpverleners lopen af en aan op de rampplek aan de Schammenkamp in de wijk Charlois in Rotterdam-Zuid. Enkele omstanders kijken gelaten toe.
Bij de dodelijke explosie, gevolgd door een felle brand, raakten maandagavond drie mensen vermist. Drie slachtoffers zijn geborgen. Niet bekend is of er nog meer lichamen onder het puin liggen.
Een van de slachtoffers is Kamran Khan (43), eigenaar van Moosa Bouw, een aannemersbedrijf gespecialiseerd in badkamers. Het bedrijf is vernoemd naar Moosa, de oudste zoon van Kamran. Moosa is Arabisch voor Mozes.
Khan, getrouwd, vader van drie jongens (4, 6 en 12 jaar), is niet meer. „Het verdriet is groot, heel groot”, vertelt imam Ahmad Raza (57), zwager van Khan. „Het is zo pijnlijk. Een paar dagen geleden was hij nog bij ons.”
De vrouw van Kamran is in shock. Niet in staat haar emoties te tonen. Imam Raza, geestelijk verzorger bij Justitie in Alphen aan den Rijn, maakt zich grote zorgen. „Het gaat niet goed met haar. Ze praat weinig en is in zichzelf gekeerd. Ze moet huilen, haar emoties uiten. Anders wordt het nog erger met haar.”
Het rauwe nieuws hakt erin bij de familie. Moeder heeft haar jongste van 4 jaar nog niet op de hoogte gesteld van de verschrikkelijke gebeurtenissen. „Ze zoekt een strategie om het hem te vertellen.”
Het kereltje loopt door huis. „Hij was gek met zijn vader, hij mist hem zo. „Waar is papa nou? Waarom komt papa niet”, vraagt hij steeds”, vertelt Raza. „Hij gaat steeds op het bed van zijn vader liggen.”
De imam snikt het uit. Verdriet overmant hem. „Het grijpt me aan. Dit is zo erg. Zó moeilijk te accepteren.”
Onbereikbaar
Maandagavond. Imam Raza rondt in Rotterdam Overschie net zijn islamitisch theologisch onderwijs af als zijn oudste zoon binnen komt rennen met verwarrend nieuws. Er is iets ernstigs aan de hand bij het bedrijf van oom Kamran in Charlois. Raza haast zich naar de plaats des onheils.
Een felle brand woedt op de Schammenkamp. De ravage is onbeschrijfelijk. Agenten versperren de weg. Niemand mag het terrein betreden. Raza ziet het bestelbusje van zijn zwager staan bij zijn kantoor en magazijn op nummer 68. Kamran is echter onbereikbaar.
Onzekerheid
De familie verkeert in grote onzekerheid. Khan is nooit op maandag op kantoor. De aannemer heeft echter een werkafspraak van 16.00 uur in Alkmaar afgezegd, omdat hij zich niet helemaal lekker voelde. Het overleg zou daarom online plaatsvinden, via Zoom.
Khan is daarom op het moment van de explosie mogelijk toch in zijn kantoor aan het werk geweest. „Maar zekerheid over zijn lot hadden we niet”, zegt imam Raza. „Hij had net zo goed even buiten kunnen lopen.” Pogingen Khan te bellen, leiden tot niets. Niemand pakt op.
Geruchten doen de ronde. Slachtoffers zijn overgebracht naar het ziekenhuis. „Wij hebben de hele nacht langs alle ziekenhuizen in Rotterdam gerend om te vragen of hij daar was binnengebracht.” Tevergeefs. De wanhopige zoektocht levert niets op.
Angst grijpt om zich heen. „Wij móesten weten of hij nog in leven was.” Naarmate de tijd verstrijkt, vervliegt de hoop. Contact met de mensen uit Alkmaar bevestigt uiteindelijk hun bange vermoeden. „Ze vertelden dat tijdens de zoommeeting met Kamran het beeld ineens zwart werd. Het lukte hen niet om weer contact te leggen.” Het tijdstip van de black-out komt overeen met het moment van de explosie.
Vermissing
Khan wordt vermist. Zijn lichaam bevindt zich mogelijk onder het puin. Ongeduld maakt zich van de familie meester. Ze willen zoeken. Graven in de puinhopen. De autoriteiten geven het getroffen appartementencomplex echter niet vrij. Het instortingsgevaar is te groot.
Dinsdag speurt de politie met een drone door de verwoeste panden. Zonder resultaat. Agenten zetten vervolgens speurhonden in om de drie vermisten te traceren. „De eerste snuffelhond sloeg op drie plekken aan”, vertelt Raza. „De politie stuurde voor de zekerheid een tweede hond. Voor een bevestiging. Deze blafte op precies dezelfde plaatsen. Toen wisten wij het: Kamran is daar. Levend of niet.”
Woensdagochtend lopen de emoties van de familie hoog op. „Het is genoeg.” Zes, zeven broers en zwagers klimmen –zonder toestemming van de politie– over het hek. „Binnen acht minuten hadden ze het lichaam gevonden en vrijgemaakt vanonder het puin. Iedereen stond erbij te huilen.”
De politie grijpt in. „Ze zeiden: „Jullie krijgen gegarandeerd het lichaam, maar geef ons een uur de tijd om een plan van aanpak te regelen met het hoofd van de politie en de wethouder”,” vertelt de imam. De familie stemt in. Een uur later komt de politie terug. Ze hebben nog een half uur nodig.
Dan slaat de vlam in de pan. „We hebben tien uur gewacht en steeds meegewerkt met de politie”, zeggen de broers en zwagers. „Maar nu spelen ze een spelletje met ons.” Imam Raza probeert hen nog een keer tot rede te brengen. „Ik ben namelijk ook geestelijk verzorger. Ik zei: „Jongens, geef ze nog even de tijd”.”
Zijn functie legt echter geen gewicht meer in de schaal. Twee mannen klimmen over het hek rond de rampplek. Anderen volgen. Zes, zeven mannen tillen de overledene in een lijkzak. Agenten assisteren als ze het lichaam afvoeren. Rond 16.00 uur moet de ME in actie komen om de gemoederen tot bedaren te brengen.
Afscheid
Ondanks het verdriet is de opluchting bij de familie over de berging van Khan groot. „De politie gaf ons de gelegenheid om hem even te zien, om afscheid te nemen. We herkenden hem.” De imam spreekt aan de rand van de rampplek gebeden uit en past islamitische rituelen toe voor de overledene. Dan neemt de politie het lichaam mee voor onderzoek.
Terugblikkend is de imam tevreden dat de situatie niet volledig uit de hand is gelopen. „Ik begrijp de politie, zij moeten ook hun werk doen. Maar ik begrijp ook de emoties van de familie”, geeft de geestelijk verzorger aan.
Toch is de imam ook kritisch. „Waar is de menselijkheid, de barmhartigheid. Veiligheid is er voor de mensen, mensen niet voor de veiligheid. We hebben humaniteit gemist.”
De imam had een bijzondere band met zijn om het leven gekomen zwager. „Ik kende hem al dertig jaar. Ik heb hem groot zien worden. Kamran was een van een tweeling. Toen ze jong waren kon ik ze nooit uit elkaar houden.”
Raza was niet alleen zwager, maar ook docent en zakelijk adviseur van Khan. „Ik heb hem les gegeven. Kamran was altijd vriendelijk, altijd een glimlach op zijn gezicht. Ik heb hem nooit boos gezien. Het was een gelovig iemand. Een praktiserend moslim. Heel aardig tegen zijn ouders, zijn buren, tegen iedereen.”
De gebeurtenissen trekken diepe sporen in het leven van de familie. „Donderdag vierde hun oudste zoon zijn verjaardag. Hij had verwacht cadeautjes te krijgen. Maar in plaats daarvan zitten we te rouwen”, vertelt Raza. „Hoe moet hij in de toekomst zijn verjaardag vieren? Vreugde en verdriet komen straks op zijn verjaardag altijd samen.”
