Dit blijkt uit een onderzoek van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (WODC) van het ministerie van Justitie. Volgens de studie wordt 15 procent van de verdachten van seksuele misdrijven vrijgesproken. Bij overige misdrijven is dat gemiddeld 4 procent, stellen de onderzoekers M. Brouwers en P. Smit.

Het openbaar ministerie behandelt jaarlijks tussen de 2600 en 2700 seksuele misdrijven. Uiteindelijk wordt 63 procent van die zaken aan de rechter voorgelegd. De overige zaken handelt justitie zelf af. Meestal worden deze zaken geseponeerd wegens gebrek aan bewijs.

Meer dan de helft van het totale aantal seksuele misdrijven die justitie op het spoor komt, wordt bestraft met een sanctie. Bij ontuchtzaken is de kans op een straf het grootst. In verkrachtingszaken wordt juist bij meer dan de helft geen sanctie opgelegd.

Een vergelijking van de gegevens uit slachtofferenquêtes over aanrandingen en verkrachtingen met het aantal processen-verbaal laat overigens zien dat er in de praktijk maar weinig aangifte wordt gedaan van seksuele delicten. Dit soort misdrijven kan voor de rechter vaak niet worden bewezen, met als gevolg een relatief hoog percentage vrijspraken.

Daders en slachtoffers blijken vaak bekenden van elkaar te zijn. Het aandeel van minderjarigen onder de plegers van seksuele misdrijven in Nederland is met een op de vijf hoog te noemen, aangezien hun bijdrage aan het totale aantal delicten 11 procent is.

Uit internationale vergelijkingen blijkt dat Nederland op het gebied van aandacht voor seksuele misdrijven iets boven het Europese gemiddelde scoort. Ook ligt de aangiftebereidheid in Nederland hoger dan elders.