God dienen doe je niet door je terug te trekken uit de wereld in een leven van rust en toewijding. Je dient Hem in je dagelijkse bezigheden, door hard te werken en zuinig te leven. Zo’n arbeidsethos kan gemakkelijk ontsporen. Velen weten daarover mee te praten. Een drukke baan die veel uren kost. En ’s avonds actief met kerkenraad, politiek of bestuursfuncties. Na zes overvolle dagen is er de zondag om op te laden. Ik denk dat onze Schepper het zo niet bedoeld heeft. Hij vraagt niet van ons om ons altijd, net als Martha, te bekommeren en te verontrusten met vele dingen. Hij wil dat de focus van ons leven ligt op het dienen van Hem. Het eerste doel van de zondag is niet om onze oververmoeide geest rust te geven. God gaf Zijn dag om actief bezig te zijn met Zijn werk en daarin verkwikking te vinden voor ziel en lichaam.

Om me heen zie ik veel mensen die anders tegen werk aankijken. Ze hebben het calvinistisch arbeidsethos achter zich gelaten en zien hun dagelijks werk als een middel om geld te verdienen, om daarmee de dingen die er in het leven echt toe doen mogelijk te maken. Je moet nu eenmaal geld verdienen om te kunnen leven, een huis te betalen, enzovoorts. Liefst zo veel dat je genoeg vrije tijd overhoudt om daarin daadwerkelijk tot je bestemming te kunnen komen. Ik vind het mooi als jongeren op deze manier keuzes maken, voor zichzelf of voor hun gezin. Natuurlijk hoop ik dat ze zich wel verantwoordelijk blijven voelen voor hun omgeving. Want kerkenraadsvacatures moeten vervuld worden en het vele vrijwilligerswerk moet doorgaan.

Werken om te leven of leven om te werken? In onze samenleving neigen steeds meer mensen naar het eerste: ze werken nou eenmaal omdat het moet. Vakantie en vrije tijd staan daar met stip boven. Maar ik wil pleiten voor het laatste: je leeft om te werken. Al in het paradijs heeft de Heere God aan Adam een werkopdracht gegeven: de aarde bouwen en bewaren. Die opdracht vervulde hij tot eer van zijn Maker. Die bleef ook niet beperkt tot een contract van veertig uur in de week. En er was zeker geen sprake van vakantie. Toch deed Adam zijn werk met hart en ziel. Het zal zijn grote verlangen zijn geweest om de hof zodanig te verzorgen, dat deze bijdroeg aan de heerlijkheid van de Schepper. Dat verlangen bepaalde de omgang met zijn vrouw, met de dieren en met de leefomgeving: geen conflicten, geen onrecht, geen roofbouw… Het heeft allemaal niet lang geduurd. Er kwamen dorens en distels die het werk zwaar maakten. Door Gods genade zal Adam zijn levensdoel nooit uit het oog verloren zijn, zal hij verlangd hebben naar herstel.

Wij leven om te werken. Zodanig, dat God daarin verheerlijkt, onze naaste gediend en de schepping onderhouden wordt. En dat alles in het evenwicht van het paradijs. Dat is onmogelijk, zegt u. Dat mag zo zijn, maar laat het dan een voorbereiding zijn op de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, waar Gods kind zijn bestemming mag vinden in eeuwig werken tot Gods eer.

De auteur is werkzaam als manager zending voor de HHK.