We starten de dag met de overdracht, waarin ruimte is voor discussie en onderwijs. Daarna spoed ik me naar het oncologisch centrum voor de digitale patiëntenbespreking met mijn collega-internist-oncologen uit de 
regio. Tussendoor belt nog een huisarts die een patiënt gezien heeft bij wie op de echo uitzaaiingen in de lever gezien zijn. Ik regel dat deze patiënt binnen een paar dagen een scan en een afspraak op de polikliniek krijgt.

Door naar de verpleegafdeling voor de grote visite. Op vrijdag bespreken we de patiënten eerst met de zaalartsen en verpleegkundigen. Daarna komen de patiënten die mobiel genoeg zijn bij ons langs. Dat bevalt goed. Zittend aan een tafel krijg je een ander gesprek dan wanneer je met een groep ‘witte jassen’ langs de bedden loopt.

Voor meneer Jansen is de uitslag van de scan bekend. Daarom sluiten ook zijn vrouw en dochter aan. Helaas zijn de uitzaaiingen toegenomen. We spreken af dat hij nog een paar dagen opgenomen blijft, zodat we de pijnstilling beter kunnen instellen. Tussen de middag staat nog een overleg met de onderzoeksverpleegkundigen gepland. Een echte lunchpauze zit er vandaag niet in. Ik heb nog even tijd om een paar telefoontjes te plegen. De neuroloog belt me over een patiënte die is opgenomen vanwege uitzaaiingen in de hersenen. We spreken af dat ik daar eind van de middag langsloop.

Confronterend

Ik zorg dat ik een kwartier voor de start van mijn middagspreekuur op de polikliniek ben. De doktersassistente en de oncologieverpleegkundige hebben hun vragen opgespaard. We stemmen af welke patiënten door de oncologieverpleegkundigen gezien moeten worden. Als ik de eerste patiënt wil binnenroepen, word ik aangesproken door een van onze verpleegkundig specialisten palliatieve zorg. Ze heeft een consult gedaan bij een patiënt op de afdeling cardiologie en het lijkt haar passend om te starten met palliatieve sedatie. Goed om even samen door te lopen of er geen andere opties zijn.

Die middag zie ik een diversiteit aan patiënten. Goed en slecht nieuws wisselen elkaar af. Aan het eind van het spreekuur staat nog een aantal telefonische consulten. Vandaag lukt het me om die in kantoortijd af te ronden. Na de radiologiebespreking en de weekendoverdracht ga ik nog langs de afdeling neurologie voor de patiënte met uitzaaiingen naar de hersenen. Confronterend om een patiënte die ik al jaren ken nu zo verward aan te treffen. Ik neem de tijd om met haar man door te praten over de verwachtingen voor de komende tijd.

Vandaag sla ik de vrijdagmiddagborrel over, zodat ik met m’n gezin gezamenlijk kan eten. Onderweg naar huis loop ik de dag nog eens door. Het was weer een volle dag, maar vooral een verzameling van bijzondere momenten, waarin ik met mijn ervaring en expertise een klein stukje mocht meelopen op de levensweg van anderen.

De auteur is oncoloog bij het Ikazia Ziekenhuis. Dit is zijn laatste column.