Premier Ariel Sharon deed onlangs de sombere voorspelling dat de Israëliërs nog honderd jaar met het zwaard moeten leven en dat vrede pas in de volgende generatie mogelijk is. Eitan Margalit waagt zich niet aan een termijn, maar deelt wel de mening van Sharon dat zijn land de strijdbijl voorlopig niet kan begraven. „Wij leven nu eenmaal in een omgeving die nog steeds niet bereid is dat kleine staatje te accepteren.”

Dat geldt volgens de Joodse diplomaat in het bijzonder voor de Palestijnen. „De Palestijnen zijn niet in vrede geïnteresseerd. Tussen 1993 en 1999 waren er weliswaar hoopvolle tekenen, maar we zijn bedrogen uitgekomen. De Palestijnen willen nog altijd de ’fout’ van 1948 rechtzetten. Dat proberen zij nu te doen door zo veel mogelijk Israëliërs te doden, om ons zo op de knieën te dwingen.”

„Hun grote voorbeeld is de Hezbollah, die claimt dat ze ons uit Zuid-Libanon heeft verjaagd”, vervolgt Margalit. „Maar wij zullen ons niet door terroristen onder druk laten zetten om tot een regeling te komen. Wij zullen geen zelfmoord plegen. We hebben kracht en die zullen we gebruiken ook.”

Dat betekent echter niet dat Israël ongebreideld geweld tegen de Palestijnen inzet - het veelgehoorde verwijt van de internationale gemeenschap en mensenrechtenorganisaties. „Wij proberen het aantal slachtoffers tot een minimum te beperken. We hadden met gemak tienduizenden Palestijnen kunnen doden; er zijn er ’slechts’ enkele honderden omgekomen. We richten ons alleen op diegenen die bij terroristische activiteiten betrokken zijn. Helaas zijn daarbij ook enkele burgers door kruisvuur geraakt.”

Ondanks zijn terughoudendheid, heeft Israël anderzijds de plicht zijn burgers met alle mogelijke middelen tegen terreur te beschermen, stelt de ambassadeur. „Deze strijd is ons opgedrongen. En iedereen die in een oorlog betrokken raakt, wil hem winnen; dat geldt uiteraard ook voor ons. Maar tegelijkertijd beseffen wij heel goed dat er voor de achterliggende problemen tussen Israëliërs en Palestijnen geen militaire oplossing mogelijk is.”

Een politieke oplossing lijkt echter vooralsnog ook niet bepaald dichtbij, getuige de veelheid aan mislukte bemiddelingspogingen en vredesinitiatieven. Naar de mening van Margalit zal een échte vredesregeling in elk geval niet totstandkomen zolang Yasser Arafat aan de touwtjes trekt.

„De Palestijnen hebben hem als hun leider gekozen, maar hij is nog steeds een terrorist. We geloven geen woord van wat Arafat zegt. Hij heeft iedereen al teleurgesteld: zowel de Israëliërs als de gematigde Palestijnen. Dat is overduidelijk gebleken bij de onderhandelingen in Camp David, toen beide partijen heel dicht bij een akkoord waren. Gelukkig heeft Arafat niet het eeuwige leven.”

Waarom pakt Israël Arafat dan niet op, als hij hét obstakel voor vrede is en Jeruzalem hem bovendien verantwoordelijk houdt voor de bloedige Palestijnse zelfmoordaanslagen? Margalit: „Het is geen kwestie van persoonlijke wraakoefening. We voeren een oorlog tegen hét terrorisme. Sharon was bovendien gedwongen Arafat officieus immuniteit te verlenen. We zullen hem ook alleen doden als we volstrekt geen andere keus hebben. Maar Arafat moet niet denken dat hij immuun voor deportatie is.”

In tegenstelling tot Israël, beschouwt de Europese Unie Yasser Arafat nog steeds als de legitieme vertegenwoordiger van het Palestijnse volk en als oprechte vredespartner. Een onbegrijpelijk standpunt, vindt de Joodse diplomaat. „Europa is niet eerlijk. Men helt al op voorhand naar de Arabieren over. Bovendien zou de EU haar acties eens met de Amerikanen moeten coördineren en samen verantwoordelijkheid moeten nemen, in plaats van voortdurend met Washington om een rol in het Midden-Oosten te concurreren.”

Vooralsnog maakt Eitan Margalit zich geen illusies over een spoedige oplossing van het conflict. „Ik hoop dat wij nog de fundamenten voor een duurzame regeling kunnen leggen, maar vrede is voor de volgende generatie. Anderzijds moeten we ook niet denken dat we zoiets hoeven te realiseren als de relatie tussen Zweden en Denemarken of tussen Nederland en België. Dit is het Midden-Oosten. We kunnen nooit het verleden volledig vergeten en we hoeven ook niet van elkaar te houden.”