Dat een klein land als Nederland zoveel zonnepanelen importeert, komt onder andere doordat het grootste deel direct weer wordt geëxporteerd. Ongeveer 60 procent van de geïmporteerde panelen ging vrijwel direct opnieuw de grens over, vaak naar andere lidstaten van de Europese Unie.

Ten opzichte van 2021 steeg de import ook sterk. Uitgedrukt in euro’s ging het om meer dan een verdubbeling, want de prijzen voor zonnepanelen stegen fors door de grote vraag. De torenhoge prijzen voor gas en elektriciteit als gevolg van de oorlog in Oekraïne maakten het aantrekkelijker om te verduurzamen. In gewicht nam de import met 70 procent toe.

Nederland koopt niet alleen zonnepanelen in om ze te verhandelen, maar gebruikt er zelf ook veel. Binnen de Europese Unie kon Nederland in 2022 de meeste zonnestroom per inwoner opwekken. Naar schatting van de Rijksdienst van Ondernemend Nederland (RVO) kwamen er vorig jaar 10 miljoen panelen bij in Nederland, waarmee het totaal op zo’n 58 miljoen zou uitkomen.

Die stijgende populariteit heeft ook nadelen voor huishoudens met zonnepanelen op hun dak. Op zonnige momenten is het aanbod van elektriciteit soms zo groot dat de prijzen hard dalen, waardoor energiebedrijven hun vergoeding voor elektriciteit die ze terugleveren aan het net sterk hebben verlaagd. Energieleverancier Vandebron besloot onlangs zonnepanelenbezitters maandelijks 10 tot 20 euro te laten betalen voor alle kosten die het bedrijf maakt voor de teruglevering van zonnestroom.

China is veruit de grootste leverancier van de zonnepanelen die Nederland importeert, met een aandeel van 89 procent. Die afhankelijkheid van China is te verklaren doordat in het land ook veel kritieke materialen te vinden zijn die in zonnepanelen zitten. Het gaat dan bijvoorbeeld om gallium, magnesium en zeldzame aardmetalen. China is voor elk van die kritieke materialen goed voor minstens 65 procent van de wereldproductie.