Ze leven er zo primitief dat je bijna zou denken met een lager soort mens van doen te hebben. Het dorp telt zo’n 600 zielen, verdeeld over 280 families. Ooit zijn ze vanuit het district Oost-Godavari hierheen gekomen omdat de spoeling -aan vis- er te dun werd en vissers voortdurend in elkaars vaarwater zaten. Maar hun vreemde afkomst moeten ze in het Krishna-district bezuren, want voor de plaatselijke bevolking is het reden om hen met de nek aan te kijken - en ook de lokale autoriteiten doen dat, bang als ze zijn om bij verkiezingen door de burgers te worden afgestraft.

Ezekiel kan zich daar flink over opwinden. Alsof hij uit het niets opdook, stond hij daar ineens - vanwege zijn witte overhemd en schoudertas zou je hem zo voor journalist laten doorgaan. Maar de 48-jarige Ezekiel is zendeling en naar dit verlaten oord uitgezonden door de ”Laymen’s Evangelical Fellowship”, een van uit Australië opererende evangelische zendingsbeweging die gebruikmaakt van lekenpredikers en in 1935 werd opgericht door Paul Daniel. Momenteel staat diens zoon Joshua aan het roer. Ezekiel maakt deel uit van de ”Fishermen Christian Prayers Fellowship”, die zich met name richt op de arme vissers aan de Indiase kust. Hij zegt al achttien jaar onder deze vissers te werken. Hij heeft zijn eigen hut hier aan het strand, waar hij met zijn vrouw verblijft. Hun vier kinderen wonen bij hun (schoon)ouders in het stadje Vijayawada.

Wie de primitieve omstandigheden ziet waaronder Ezekiel leeft tussen de vissers, voelt spontaan diep respect voor deze boodschapper. Het dorpje kent geen sanitaire voorzieningen, geen schoon water, en elektriciteit is er evenmin. Het enige licht dat na zonsondergang de hutten beschijnt is dat van de vuurtoren die een paar honderd meter verderop staat. Tussen de bundels lichtstralen door is het in de kolonie aardedonker.

De zeebeving van 26 december heeft het leven er nog primitiever gemaakt. Ezekiel vertelt hoe hij op die dag om halftien de dienst leidde in het kerkgebouwtje (hij wijst naar een grote bladerhut even verderop), toen het zeewater naar binnen spoelde. „Ons geloof heeft ons gered, want niemand van de vissers was op dat moment op het strand; iedereen zat hier in de kerk.” Toch kwamen veertig mensen om in de golven, maar, zegt Ezekiel, dat waren voornamelijk Hindoes, die op het strand bezig waren met een ceremonieel bad in zee.” In totaal kwamen er aan de kust overigens 17.000 mensen om,

Dat alles betekent niet dat de vissers er zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen. Aan de dichtgeslibde grond is te zien hoe het kolkende water hier tussen en in de hutten heeft huisgehouden. Ezekiel laat de dikke laag modder zien die in zijn ’kerk’ is achtergebleven.

Een kijkje op het strand maakt duidelijk waar hem de pijn van de tsunami vooral zit: vissersboten liggen er als grofvuil in rijen naast elkaar. Alle 150 boten die het dorp rijk was, zijn kapot of zwaarbeschadigd, en ook de netten zijn vernield. Zelfs onder de armen is er verschil in rijkdom, en dat zie je aan de typen boten die er zijn: de simpele houten catamarans, de wat luxere zeilboten en de sterke motorboten. Van elk type is een -verschillend- aantal families afhankelijk: vijf families als het gaat om een catamaran tot acht van een motorboot.

Ze wáren al straatarm, de visser van Pattapakalu, maar door de zeebeving zijn ze er nog beroerder aan toe omdat ze de dagelijkse inkomsten uit de visvangst nu kwijt zijn. „Mensen leven hier in normale tijden al bij de dag”, zegt Ezekiel. Hij hekelt de rol die handelaren uit de andere dorpen daarbij spelen. Dagelijks komen die naar het strand om de vangsten op te kopen, maar zij zijn het ook die de prijs bepalen, en die is schandalig laag. Als voorbeeld noemt Ezekiel een kilo garnalen, die hier voor 150 roepies (3 euro) van eigenaar verwisselt. De opkoper vraagt er vervolgens zelf 600 roepies (12 euro) voor. Maar wat kunnen de vissers daartegen beginnen? Ze zijn afhankelijk van deze opkopers omdat die ook hun geldschieters zijn, van wie ze geld lenen voor nieuwe netten, voor reparaties van boten of voor het houden van huwelijksfeesten. Vandaar dat iedereen hier tot over zijn nek in de schulden zit, en in feite volledig is overgeleverd aan deze geldschieters.

Om de enorme kapitaalvernietiging als gevolg van de tsunami te boven te komen, zullen de vissers ook bij hen moeten aankloppen voor leningen. Die zullen er rustig 10 tot 15 procent rente tegenover stellen. Tenzij de vissers op een andere manier aan nieuw materiaal kunnen komen. En die is er: medewerkers van AMG-India -partnerorganisatie van Woord en Daad-Nederland- nemen de vissers binnenkort mee naar de fabrieken van netten en boten, waar ze nieuw materiaal zelf mogen uitzoeken. Met geld dat vanuit Nederland is overgemaakt, zal het materiaal dan worden aangeschaft.

Van de lokale autoriteiten is weinig te verwachten, weet Ezekiel. De plaatselijke bevolking -onder wie ook nogal wat vissersfamilies- zien deze vreemdelingen als concurrenten, en pogen hen in alles dwars te zitten. Het stukje grond bijvoorbeeld waarop ze hun hutten hebben gebouwd. Dat is hun nooit officieel door de overheid toegekend. Eigenlijk is het voor lokale gezagsdragers een koud kunstje om dat te veranderen, maar het gebeurt niet.

En dan de noodhulp direct na de tsunami-ellende. De lokale bevolking kreeg ruim voorrang boven deze mensen, beweert Ezekiel, en AMG-vertegenwoordigers beamen het. Volgens Ezekiel deed zelfs de plaatselijke rooms-katholieke kerk mee aan deze vorm van discriminatie.

Voor christelijke organisaties als AMG-India en voor lekenpredikers als Ezekiel is zoiets onbestaanbaar. Juist nu deze verschoppelingen diep in de problemen zitten, kunnen ze op hun steun rekenen.

De komende maanden worden hier weer mensen tot vissers gemaakt. En, wie weet, zijn ze op die manier bezig als ware volgelingen van Jezus: als vissers van mensen.