Volgens TNO besteedden Nederlanders vorig jaar gemiddeld 7,8 procent van hun inkomen aan kosten voor energie. In 2020 was deze zogeheten energiequote nog 4,2 procent. Maar het onderzoeksinstituut stelt dat dit niets zegt over de spreiding van de gestegen energiekosten, waarop TNO besloot onderzoek te doen. Op basis van die resultaten blijkt dat ruim een kwart van alle huishoudens 8 procent of meer van hun inkomen kwijt is aan energiekosten. Dat staat gelijk aan ongeveer 1,9 miljoen huishoudens.

De groep die relatief het meeste kwijt is aan energie, huishoudens met een laag inkomen die wonen in een slecht geïsoleerd huis, bestaat uit zo’n 100.000 huishoudens. Voor die groep zou een eenmalige investering waarmee zij hun woningen kunnen verduurzamen soelaas bieden. „Een eenmalige investering om de woningen van deze groep te verduurzamen, betekent dat er jaarlijks minder inkomenssteun nodig is om extreme inkomenseffecten te compenseren”, legt TNO-onderzoeker Peter Mulder uit.

Opvallend volgens TNO is echter, dat er geen verband is tussen de duurzaamheid van een woning en het inkomen van een huishouden. Goed en slecht geïsoleerde woningen zijn ongeveer evenredig verdeeld over inkomensgroepen. De voornaamste uitzondering is zelfs dat huishoudens met een hoog of zeer hoog inkomen relatief iets vaker in een matig of slecht geïsoleerd huis wonen.

Desondanks blijven huishoudens met een laag inkomen kwetsbaarder voor hogere energieprijzen, aldus TNO. Daarom zijn inkomensafhankelijke beleidsmaatregelen nodig om de energiequote van deze groep naar beneden te krijgen. „Verduurzaming van woningen is niet dé oplossing voor hogere energieprijzen maar het maakt wel een groot verschil: vooral lagere inkomens hebben in een goed geïsoleerde woning een aanzienlijk lagere energiequote”, aldus Mulder.