In het voorjaar van 2018 ontstond een geschil tussen de kerkenraad en het lid. De man zou te ver zijn gegaan in het contact met een getrouwde vrouw. De kerkenraad vroeg hem daarom zijn functie als organist neer te leggen. De man was het niet eens met de werkwijze van de kerkenraad. In november 2018 besloot de kerkenraad de man onder stille censuur (een tuchtmaatregel die afhouding van de sacramenten inhoudt) te zetten. Daarop vroeg de man zijn lidmaatschap op.

In juni 2020 wenste de man weer lid te worden. De kerkenraad wilde dat de man eerst openbare schuldbelijdenis zou doen.

Het lid vocht bij de rechtbank twee besluiten aan: het besluit om hem in 2018 onder stille censuur te plaatsen, alsook de weigering om hem in 2020 weer toe te laten als lid in volle rechten.

De kerkenraad wilde dat de rechter het lid als eiser niet-ontvankelijk verklaarde, omdat deze niet de kerkelijke rechtsgang had gevolgd. De rechtbank ging daar niet in mee, omdat de man in 2018 was „overvallen” met de tuchtmaatregel, en omdat hij in 2020 als niet-lid geen appèl kon doen op de classis.

Omdat kerken volgens artikel 2:2 van het Burgerlijk Wetboek worden geregeerd door hun eigen statuut, besloot de rechter vervolgens tot een marginale toetsing. Dat wil zeggen dat de rechter onder meer controleerde of de kerkenraad zich aan de regels van het eigen kerkrecht (in dit geval de Dordtse Kerkorde) én aan fundamentele rechtsbeginselen heeft gehouden. De rechter concludeerde dat dit inderdaad het geval was.

De rechtbank stelde het lid in het ongelijk en veroordeelde hem tot het betalen van de proceskosten van de kerkenraad. Wel gaf de rechter aan dat „de wijze van communicatie vanuit de kerk beter had gekund” in november 2018, toen de kerkenraad het lid „overviel” met de tuchtmaatregel.

Klik hier voor de uitspraak van de rechtbank Gelderland.