De studente biomedische wetenschappen, die zwanger was van de getrouwde verdachte, verdween in februari van dat jaar. Ze woonde destijds in bij het gezin van de verdachte in Hoorn. Volgens B. was haar doodsteken een kwestie van zelfverdediging, omdat het slachtoffer in een ruzie over geld met een mes op hem af zou zijn gekomen.

Het Openbaar Ministerie, dat nog met het requisitoir moet komen, zet hier vraagtekens bij. Het hof ondervroeg B. stevig in de ochtenduren over de zwangerschap van Bansi, en of dit niet voor problemen zorgde in het privéleven van B. „Had u niet iets anders kunnen doen?”, zo werd de verdachte gevraagd naar aanleiding van de worsteling die hij beschreef. Hij antwoordde hierop dat hij „haar niet in huis had kunnen nemen”.

B. kreeg van de rechtbank eerder vijftien jaar cel opgelegd voor doodslag en het wegmaken van haar lichaam, hij ontkende tijdens de eerdere behandeling van zijn zaak nog betrokkenheid bij haar dood. Na zijn veroordeling veranderde hij zijn verhaal en wees hij de plek aan waar haar lichaam al die tijd begraven had gelegen: een industrieterrein in Hoorn. In september vorig jaar werden haar overblijfselen hier gevonden.

Ook hier werd B. over aan de tand gevoeld. Zo is gebleken dat hij in de periode voorafgaand aan de dood van Bansi en zelfs kort voor de fatale nacht op de plek is geweest waar uiteindelijk haar lichaam door hem is begraven. Dat zou kunnen duiden op voorbedachten rade, en dus moord. Zelf zegt B. hierover dat hij wel vaker op het industrieterrein kwam om tot rust te komen.

De moeder van Bansi, die voor de rechtszaak uit Suriname is overgekomen, vroeg B. naar het motief. „Wij hebben haar afgezet op de luchthaven. En na jaren halen wij haar botten op in een gesloten kist.”