Tenminste, als je de media mag geloven. Mark Rutte, inmiddels ruim twaalf jaar premier, is al tijden meer gehaat dan geliefd. Nogmaals: als je de media mag geloven. Want het aparte is dat zijn partij, de VVD, al jarenlang een van de grootste partijen is in de opiniepeilingen. Wie die VVD-stemmers zijn? Geen idee. Ik ben het in ieder geval niet, maar ook in de media hoor je er zelden eentje. Als er al VVD-monden opengaan, dan zeggen ze heel correct dat de tijd van Rutte voorbij is. Hij is over de datum van z’n politieke houdbaarheid heen en er is een nieuwe leider nodig.

Nu ben ik het met die laatste stelling zeker niet oneens. Er zijn nogal wat dossiers waarin hij kardinale fouten heeft gemaakt die tot immense schade hebben geleid. En mensen die te lang op het pluche zitten, gaan daaraan plakken en denken dat ze er recht op hebben daar te zitten. Maar een opvolger zie ik nog in geen velden of wegen. Nee, ook de volkslievelingen en inmiddels door velen bijna vereerde Omtzigt en Caroline niet. Omdat kritiek leveren één ding is, maar regeren in dit tot op het bot verdeelde land iets heel anders.

Terug naar Rutte. Een piepklein zinnetje in een litanie over de onderhandelingen over een nieuw landbouwakkoord trof me. In een nachtelijke bespreking was Rutte namelijk in z’n eigen auto naar de plaats van onderhandelingen gereden om te helpen de boel vlot te trekken.

Toen ik dat las dacht ik: zou er één ander land in de wereld zijn waar de premier in het holst van de nacht in z’n oude Saab naar een plek rijdt waar onderhandeld wordt over een onderdeel van het regeringsbeleid? En hoe gaat zoiets eigenlijk? Krijgt hij een telefoontje waarin gezegd wordt dat ze hem er graag bij zouden hebben? En trekt hij dan snel z’n nette pak aan, grijpt hij een appel van de fruitschaal, trapt hij z’n oude Saab aan en gaat hij op pad?

Wat je ook van Rutte vindt, hij is enig in z’n soort. In z’n werklust, z’n optimisme én z’n sobere levensstijl. Twaalf jaar lang ‘baas’ van Nederland en nog nooit een kroket te veel gedeclareerd. Want hij mag dan soms geen herinnering meer hebben aan ministeriële bonnetjes, over de door hem ingediende bonnetjes hoor je nooit iets negatiefs.