„Mijn ziel, keer weder tot uw rust, want de Heere heeft aan u welgedaan” (Psalm 116:7). De ziel kan deze rust nooit vinden voordat ze tot Christus komt. Het hart van de ongelovige is veeleisend, zó dat zelfs de hele schepping daar niet aan kan voldoen, en daarom blijft het rusteloos zoeken. Maar het hart van hen die geloofd hebben, gaat in een rust van voldoening. De ziel door geloof gelegd aan de borst van Goddelijke vertroosting heeft genoeg. Zij vindt in Christus genoegzaamheid voor al haar begeerten. Zij verlangt niets buiten Hem, en niets naast Hem. De hele omvang van wereldse genoegens kon nooit het hart vullen. Er ontbrak altijd iets aan wat het hart verlangde. Maar door geloof is de ziel verenigd met een voorwerp dat aan de ziel voldoening geeft. Zij gaan in de rust van een vast verblijf. Zij zwerven niet meer naar stoffelijke dingen om voldoening te vinden, zoals ze vroeger gewend waren. Zij die Christus bezitten vinden genoeg in Hem, en daarom rusten zij bevredigd in Hem, zelfs wanneer de stromen van de wereld uitdrogen. Zij rusten bij de fontein. „Maar zo wie gedronken zal hebben van het water dat Ik hem geven zal, die zal in eeuwigheid niet dorsten; maar het water dat Ik hem zal geven, zal in hem worden een fontein van water, springende tot in het eeuwige leven” (Johannes 4:14).

Thomas Boston, 
predikant te Ettrick

(”Derde zevental preken”, 2005)