Daarom moet het gebruik van buitenlandse in plaats van Italiaanse woorden worden bestraft met boetes van 5000 tot maar liefst 100.000 euro. Dat zou moeten gelden voor alle teksten die worden gebruikt in openbare instellingen en voorzieningen, voor informatie en communicatie, op scholen en universiteiten en binnen arbeidsrelaties.

Wie de controle daarop moet uitoefenen, wordt niet vermeld en Rampelli heeft zijn wetsvoorstel ook nog niet ingediend. Het lijkt dus vooral te gaan om een populistisch voorstel van een op publiciteit beluste politicus.

Maar daarbij gaan de gedachten ook terug naar een periode uit de Italiaanse geschiedenis waarmee de hypernationalistische Rampelli zich zeker in zijn jonge jaren identificeerde.

Onder Mussolini werd een redelijk geslaagde poging ondernomen om de taal van Dante voor volksvreemde invloeden te behoeden. Op last van het ministerie van Volkscultuur werd de tramway veranderd in tranvai. Het restaurant werd ristorante, de Standard supermarkten gingen Standa heten. Donald Duck werd, en is nog steeds, Paperino.

In de sport maakte football plaats voor calcio, de naam van een nogal ruig middeleeuws balspel uit Toscane. Volleybal en basketbal veranderden in pallavolo en pallacanestro, maar de poging bridge te veranderen in ponte (brug) mislukte. Niet alleen omdat dit absurd was (bridge heeft niets met bruggen te maken, maar is afgeleid van biritch, een Russisch-Turks kaartspel), maar ook omdat het fascistische voetvolk zich vermoedelijk weinig gelegen liet liggen aan dat toen nog elitaire spel.

Na de oorlog keerden uitheemse termen weer volop terug. Italianen spreken nu vaker van weekend dan van fine settimana; spettacolo is show geworden; va bene (in orde) is steeds vaker OK en tijdens de Covidpandemie had iedereen het over de lockdown in plaats van confinamento.

Als het aan Rampelli ligt, wordt dergelijke taalvervuiling dus verboden en worden overtreders zwaar beboet. Zijn voorstel is uitgebreid besproken in verschillende talkshows op tv, die zich daartoe omwille van de audience (het Engels-Italiaanse woord voor kijkcijfers) maar al te graag lieten provoceren.

Als buitenstaander kun je daar om lachen, maar tegelijk roept deze taalstrijd ook een vraag op: Als het Italiaans wordt bedreigd door het Engels, hoe komt het dan dat zo weinig Italianen goed Engels spreken? Italiaanse artsen, academici en politici spreken vaak geen woord over de grens. Internationale bedrijven hebben, vooral in het zuiden, moeite om Engelssprekend personeel te vinden. In de straten van Belgrado kun je makkelijker met Engels terecht dan in Rome.

Ik zie daarvoor drie oorzaken. Op Italiaanse scholen wordt vaak slecht onderwijs gegeven in de moderne talen. Op tv en in de bioscoop wordt alles in het Italiaans nagesynchroniseerd. Zodoende hechten veel Italianen ook geen groot belang aan de kennis van vreemde talen. In de woorden van een bevriende psychologe, die geen bezwaar zag toen op het lyceum van haar zoon de Engelse les werd geschrapt: „Waarom ook? Op de hele wereld zijn toch mensen die Italiaans spreken!” Daarmee vatte zij ongewild het Italiaanse probleem samen: er wordt niet te veel buitenlands gepraat, maar juist te weinig. Breng dat Rampelli maar eens aan zijn verstand.