Charles is als koning bovenal het staatshoofd. Hij is onder meer formeel onderdeel van het parlement, dat in het Verenigd Koninkrijk bestaat uit het Lagerhuis, het Hogerhuis en de Kroon. In die functie opent hij het parlement bij de start van het parlementaire jaar, normaal gesproken in mei. Dat heeft Charles vorig jaar ook gedaan vanwege de zwakke gezondheid van zijn moeder. Daarnaast moet de koning het parlement ontbinden voor de verkiezingen en wetten ondertekenen.

Charles is naast staatshoofd van het Verenigd Koninkrijk koning van nog eens veertien andere soevereine landen. Dit zijn bijvoorbeeld Canada en Australië, die hem ook in september als koning hebben erkend. In een aantal andere landen leidde de dood van Elizabeth tot een discussie over afschaffing van de monarchie. Zo beloofde het Antilliaanse land Antigua en Barbuda een referendum.

De veertien landen maken onderdeel uit van het Gemenebest van Naties. Dat is een internationaal samenwerkingsverband waarvan in totaal 56 landen met 2,5 miljard inwoners deel uitmaken. Dat zijn vooral om landen met een eigen staatshoofd. Het Gemenebest heeft koning Charles eveneens eerder als symbolisch hoofd erkend.

Voor de Britse vorst is verder een belangrijke positie weggelegd als opperbevelhebber van de krijgsmacht en als formele leider van de Anglicaanse Kerk: ‘ Verdediger van het Geloof’. Ook voor deze posities is bij de kroning bijzondere aandacht. De krijgsmacht is onder meer te zien in twee grote processies waaraan duizenden militairen deelnemen.

De Britse overheid heeft overigens een onmisbare rol in de kroning van Charles: zij moet de rekening betalen.