Vooral mensen zonder werk, jongeren, laagopgeleiden, alleenstaanden en huishoudens met een migratieachtergrond lopen risico om in de problemen te komen. Zo kunnen starters en alleenstaanden moeilijk aan een woning komen door de wachtlijsten voor corporatiewoningen en weinig beschikbare koopwoningen. Huren in de particuliere sector is dan weer heel duur en dat kan ze in de problemen drukken.

Van de zogeheten duurhuurders leeft bijna de helft onder of dicht bij de armoedegrens. Bijna een kwart heeft problematische schulden. Opvallend is verder dat een kwart een flexcontract heeft of zelfstandige is en daardoor minder baanzekerheid heeft. DNB vindt dat er meer woningen voor de lage inkomens moeten komen. Die zouden door woningcorporaties moeten worden gebouwd, die nu nog veelal beknot zijn in hun mogelijkheden.

Verder hebben de gestegen energieprijzen verborgen armoede zichtbaar gemaakt. Vrijwel alle mensen die daardoor in de problemen raakten waren huurders, vaak ook met een lagere opleiding en een migratieachtergrond. Die groepen bouwen ook minder vaak aanvullend pensioen op. Deze huurders zouden moeten worden geholpen om woningen te verduurzamen.

DNB stelt dat een brede aanpak van armoede nodig is. Zo kunnen zaken als onderwijs, gezondheidszorg en de kwaliteit van de leefomgeving ook invloed hebben op de welvaart. Beleidsmakers zouden die zaken in samenhang moeten bekijken en moeten beseffen dat sommige acties niet voor iedereen gunstig uitpakken. Prijsverhogingen om mensen aan te sporen te verduurzamen, kunnen er bijvoorbeeld toe leiden dat huishoudens die genoeg geld hebben dat ook sneller gaan doen. Maar huishoudens die dat geld niet hebben zijn alleen maar duurder uit.