„En Hij zou het gespijsd hebben met het vette der tarwe; ja ik zou u verzadigd hebben met honing uit de rotsstenen.” Christus is de Schoonste der mensenkinderen (Psalm 45:3). Gans begeerlijk (Hooglied 5:16). Van Hem kan gezegd worden: Michaël, oftewel: wie is gelijk God? De tarwe is bekwaam tot spijs (Psalm 81:17), zo is ook Christus. Voor de Vader is Christus als het voorwerp van Zijn vermakingen (Spreuken 8:30). In Wie Zijn ziel een welbehagen heeft (Jesaja 4:1, Mattheüs 3:17; 17:5). In dit opzicht is Hij ook afgeschaduwd in het spijsoffer. Christus’ lichaam was dat slachtoffer, als ook dat spijsoffer dat God behaagde (Psalm 40:7, 8, 9; Hebreeën 10:12). Christus is ook de Spijs voor Zijn volk, dat Brood des levens, dat uit de hemel nedergedaald is (Johannes 6:51). Door een levendig geloof wordt Hij gegeten. De tarwe moet verbrijzeld, gekneusd en gemalen zijn, zal ze tot spijs dienen. Zo moest Christus aan het kruis gebroken, en door de dood verbrijzeld worden, zou Hij een genoegzame offerande voor God, en een zaligmakende spijs voor de uitverkorenen zijn. Het tarwegraan is ook bekwaam om andere graankorrels voort te brengen. Maar dan moet het noodzakelijk in de aarde vallen en sterven, anders is het onmogelijk dat het vrucht zou kunnen dragen. Zo is ook Christus machtig, uit kracht van Zijn eeuwig welbehagen, en van het vredeverdrag, door Zijn Geest velen voort te brengen, om over hen te heersen, en in hen te leven, en vrucht tot heiligmaking en heerlijkheid te dragen. _Frederik van Houten, predikant te Middelburg_ (”Het weergaloos groot Goed”, 1725)
