„Zo’n veertien jaar geleden ben ik gestart met het bezoeken van gevangenen in opdracht van Gevangenenzorg Nederland. Mooi werk waar mijn hart bij ligt. Een gevangenis is een totaal andere wereld. Bij binnenkomst is er een strenge veiligheidscheck. Persoonlijke bezittingen gaan in een kluisje. Het duurt soms even voor je piepvrij de poortjes door gaat.

Vervolgens ga ik door een aantal sluizen naar een advocatenkamertje. Een bewaker brengt de gevangene daarnaartoe. Het is kale ruimte met een tafel en twee stoelen. Aan mijn kant van de tafel zit een alarmknop, maar die heb ik nog nooit nodig gehad. Zo praat ik dan eens per twee weken een klein uur met een gevangene. Mensen vragen zelf een gesprek aan. Ze leren onze organisatie kennen door posters, die op diverse plekken hangen en waar een gratis telefoonnummer opstaat.

De begeleiding vanuit Gevangenenzorg is erg goed. We krijgen diverse cursusdagen. Na afloop van een gesprek rapporteer ik aan een maatschappelijk werker, die daar weer feedback op geeft.

Vanuit mijn opvoeding heb ik meegekregen om hart en huis open te stellen voor minderbedeelden. Mijn vader was predikant en onze pastorie was een echte herdershut.

Natuurlijk keur ik hun delicten niet goed. Er moet gerechtigheid zijn, maar daarnaast is er ook barmhartigheid. Dat probeer ik als vrijwilliger handen en voeten te geven. Ik kan nooit boven hen gaan staan, juist mijn christelijke achtergrond bepaalt mij daarbij.

Gedetineerden zien er vaak tegenop om de maatschappij weer in te gaan. Er wordt dikwijls op hen neergezien. Terwijl ze hun straf hebben uitgezeten, worden ze als het ware door de omgeving nog steeds gestraft.

Ik vind het schokkend om te zien hoe weinig oog er is voor (ex)gedetineerden. Na hun vrijlating staan ze letterlijk op straat, terwijl er van alles geregeld moet worden. Denk aan eten en een slaapplaats. Vanuit Gevangenenzorg helpen we hen om hun leven weer op de rails te zetten, ook met praktische zaken als huis en eventueel werk. Als iemand vrijkomt, spreken we een locatie af waar we wat drinken, of we maken een wandeling om vooral te luisteren en waar nodig te helpen.”