Snelle, hoge kefjes vermengen zich met diep, laag geblaf. Het geluid komt uit een grote schuur en wordt geproduceerd door tientallen honden van alle soorten en maten. Binnen is het geblaf pas echt oorverdovend. Niet verwonderlijk dat verzorgster Mendy van Leeuwen vertelt dat ze oordopjes gebruikt om haar oren te sparen.

In de schuur bevinden zich in twee lange rijen, aan weerszijden van een gangpad, 28 verblijven. In alle hokken van zo’n 2 bij 3 meter groot zitten een of twee honden. In de verblijven liggen kleden, manden en speeltjes. Veel van de viervoeters komen enthousiast naar het hekwerk gerend.

Op een paar passen afstand van de kennel is de voordeur van de woonboerderij van Anke de Jong en haar gezin. Ze kan prima leven met het constante geblaf, vertelt ze. „Het went. En ’s avonds zeg ik welterusten tegen de honden die blijven overnachten. Ze snappen mijn toon heel goed, en zijn direct stil.”

Wassen en föhnen

De Jong nam het pension, gelegen in de weilanden tussen Woudenberg, Maarn en Maarsbergen, in 2010 over van haar moeder. Die volgde háár moeder op, die het bedrijf in 1980 startte.In die ruim veertig jaar is er veel veranderd in dierenpensionland, schetst De Jong. De eisen zijn hoger en er is meer verzorging op maat. „Als mensen dat willen, wassen en föhnen wij hun hond. We geven medicatie, in de zomer zetten we een zwembadje op en hangen we in de open speelruimtes doeken tegen de zon.”

Nog een nieuw fenomeen: mensen willen steeds vaker iets van hun huisdier horen als ze weg zijn. „Dan vragen ze of we een filmpje willen maken. En sommige eigenaren zouden het liefst constant mee kunnen kijken. We hebben tot nu toe nog geen camera’s, maar we plaatsen wel bijna dagelijks foto’s van de honden op ons Instagram-account.”

Eigenaren brengen hun dier tegenwoordig veel vaker naar een pension. „November was altijd een rustige maand. Dan konden we wat grotere opknapklussen doen. Ik kan nu niet meer zelf verven, maar heb wel de luxe om het te laten doen”, lacht ze als net de schilder de keuken binnenstapt.

„Waar mensen vroeger één weekje weggingen in de zomer, gaan mensen nu soms twee keer per jaar op wintersport, in de meivakantie op stedentrip en in de zomer drie weken naar het buitenland. Ook zijn er steeds meer senioren die er buiten het seizoen opuit trekken. Al die tijd moeten de huisdieren worden ondergebracht.” Daarnaast veroorloven mensen zich vaker de luxe om hun dier voor een dagje weg te brengen. „Bijvoorbeeld omdat ze met een vriendin gaan lunchen, een museum bezoeken of gewoon even rustig het huis schoon willen maken.”

Lege kennel

Ondanks de enorme drukte nu, was de toekomst van De Meenthoeve in maart 2020, tijdens de eerste coronagolf, nog ongewis. „In mei 2020 had ik dagenlang geen enkel dier. Een lege kennel. Toen heb ik wel even een potje zitten huilen.”

Toch trok de markt al vrij snel weer aan, vertelt De Jong. „Ook toen mensen nog thuiswerkten, brachten ze hun dier gelukkig weer naar het pension. Want én kinderen én de hond bleek toch lastig te combineren op een werkdag.”

En zo is het juist na de coronacrisis bijna altijd volle bak op De Meenthoeve. „We merken duidelijk dat veel mensen toen een hond hebben aangeschaft.”

Dat blijkt ook uit cijfers die brancheorganisatie Dibevo jaarlijks publiceert. Zo nam het aantal honden in Nederland, na jaren redelijk stabiel te zijn geweest, in de afgelopen drie jaar toe van zo’n 1,5 miljoen naar zo’n 1,8 miljoen. In diezelfde periode groeide het aantal katten van 2,6 naar 3,2 miljoen.

Nieuwe gasten neemt De Jong al zo’n anderhalf jaar niet meer aan. „We hebben nu een mooie balans tussen daggasten, honden die één dag komen, en logeergasten. Ik wil het overzicht behouden, de honden en hun baasjes kennen. Met nog meer klanten zou dat niet meer mogelijk zijn.”

Carbidschieten

De drukte in de kerstvakantie in dierenpensions herkent De Jong. Ook bij De Meenthoeve waren alle plekken altijd al maanden van tevoren vergeven. „Omdat we in een buitengebied zitten, was het voor de honden en katten rustiger dan in de wijk.”

Tegenwoordig is dat echter anders. „Sinds de coronacrisis uitbrak, is carbidschieten hier weer heel populair. Het is hier dan net oorlog. Rust kan ik dus niet meer bieden. Vandaar dat we sinds een paar jaar in de kerstvakantie geen opvang meer aanbieden.”