Van haar christelijk geloof maakt Eden geen geheim. ”Ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen”, meldt een bordje achter het raam van haar portiekwoning in de Rotterdamse wijk Beverwaard. In de woonkamer toont het tv-scherm Bijbelse woorden over genade en de gerechtigheid van God. „Als ik van één volk kan leren bidden, dan is het van de Eritrese gemeenschap”, zegt maatschappelijk werker Geertsma van de christelijke stichting House of Hope, die onder meer mensen met schuldenproblematiek helpt. „Eden kan met verschillende mensen via videobelprogramma Teams uren bidden voor bijvoorbeeld jongeren in Rotterdam.”

In Nederland leven zo’n 25.000 mensen uit Eritrea. In 2021 vroegen 614 Eritreeërs asiel aan in Nederland, de eerste 9 maanden van dit jaar stond de teller op 1400, meldt kennisinstituut Pharos. Een fors deel van de Eritreeërs behoort tot de Eritrees-orthodoxe kerk.

Angst

Warm is het niet in de woning van Eden, die is gescheiden en ruim twintig jaar in Nederland woont. Om energiekosten te sparen heeft ze de kachel laag gezet. Het verbaast Geertsma niet. „Ik zie angst in de Eritrese gemeenschap. Uit vrees voor een hoge energierekening zetten gezinnen met kinderen de kachel helemaal uit.”

Eden en haar zoon Amen (18) hebben het niet breed. Zo schafte de jongeman met geleend geld een laptop voor zijn ICT-studie aan. „Alles is duur geworden”, verzucht Eden. Ze schrok onlangs van de prijs van een doos met dertig eieren. Dat product is een paar euro duurder geworden. De vrouw nam poolshoogte in een andere winkel, maar daar waren de eieren al even prijzig.

„Eden en haar zoon zijn blij met de kledingbox”, zegt Geertsma. Hij doelt op een initiatief waarbij minderbedeelden gratis een doos nieuwe kleding krijgen. Die komt uit restpartijen. Online vullen mensen hun maten in. Ze hoeven dus niet in de rij te staan bij een kledingbank. Het Eritrese gezin kreeg onder meer schoenen, een broek en een jas.

Eden, die een uitkering ontvangt, tobt al jaren met haar gezondheid. Ze gebruikt zware pijnstillers. De Eritrese vrouw kampt met een goedaardige tumor in haar hoofd. Het gezwel kan in verband met het risico op complicaties moeilijk worden verwijderd. „De tumor drukt tegen een zenuw; daardoor heb ik voortdurend een tintelende pijn.”

Door haar ziekte zit Eden veel thuis. In deze dure tijden, met een historisch hoge inflatie, zal ze niet snel een tramkaartje kopen. Fietsen is riskant; vanwege een evenwichtsstoornis kan ze zomaar omvallen. Geld voor een aangepaste fiets met zijwielen is er niet, vertelt ze.

„Ik hoor voor het eerst dat jij een aangepaste fiets nodig hebt”, zegt Geertsma, die Eden al enkele jaren kent. „Misschien kunnen wij er eentje regelen. Jij bent niet iemand die bij ons aanklopt en vraagt: Mag ik geld?”

Eden knikt. „Het is makkelijker voor mij om hulp te geven.”

Enkele dagen per week gaat ze lopend naar het pand van House for Hope, een paar straten verderop. Daar doet ze dan vrijwilligerswerk. Eden leidt bijvoorbeeld een naaiclub. Ook is ze vraagbaak voor Eritreeërs die het Nederlands niet machtig zijn en zich geen raad weten met iets als een DigiD. Soms sleept Eden zich terug naar haar woning en ligt ze uitgeput op de bank.

Studie

Eden zou graag aan het werk gaan, vertelt ze. Thuis in haar eigen tempo een studie sociaal maatschappelijk dienstverlener volgen en een baan krijgen, dat is haar droom. Maar geld voor een studie heeft ze niet, en ze is broos.

Geertsma: „Het zit er bij Eden vrij diep in dat ze van die uitkering af wil. Die afhankelijkheid, dat voelt voor haar niet prettig.”

Eden zucht. „Ik negeer pijn. Ik wil niet thuisblijven, ik wil werken. Dat is een gevecht.”

Geertsma: „Jij kiest er niet voor om te gaan klagen. Je hebt het heel vaak over de liefde van God. Ik denk dat jij, zolang je rondloopt op deze aarde, daar iets van wil blijven uitdelen.”