De Nederlandse vorstin en haar zoon prins Willem-Alexander worden officieel ontvangen op de vliegbasis Don Muang bij Bangkok. Daar heet de 76-jarige Thaise koning Bhumibol Adulyadej zijn gasten welkom. Opvallend is dat zijn vrouw, de 72-jarige koningin Sirikit, er niet bij is. Ze zou pas later op de dag gisteren haar opwachting maken, bij het staatsbanket.

In twee antieke beige Rolls-Royces voert de rit van het hooggeplaatste trio naar het Maha Jesadabodin-paviljoen. Daar staan intussen honderden kinderen met rood-wit-blauwe vlaggen te zwaaien.

De in het lichtgroen geklede echtgenote van Samak Sundarevej, de gouverneur van Bangkok, neemt aan het einde van de rode loper plaats, onder echte oosterse parasols. Twee chic ogende dames in het lang volgen haar en het is opvallend dat juist zij halfopen schoenen dragen. Satijnen, met kruisbandjes over de wreef en een open hiel.

Hoezo Thaise voorschriften om bij officiële gelegenheden gesloten schoenen te dragen? Dreigt er rek op te treden in het zo streng gepresenteerde geslotenschoenengebod, los van het algemeen geldende voorschrift dat bij het zitten de voetzolen nooit mogen wijzen naar mensen, boeddhabeelden of ander heilige voorwerpen?

Er heerst stilte op de brede tweebaansweg. Zo’n drie dozijn kinderen in kleurige kleding zitten intussen als kleine boeddhabeelden langs de rode loper. Muziek weerklinkt en Hare Majesteit stapt uit. „Leve de Koningin”, roept een Nederlandse toeschouwer heel hard.

Koningin Beatrix heeft zich in een blauwe japon met ivoorkleurige bloemen gehuld met bijpassende hoed schuin op het haar kenmerkende kapsel. Daaronder draagt zij frivole blauwe slings - puntige schoenen met een bandje om de hiel. Het protocol schreef toch echt gesloten schoenen voor - hoe zit dat nu? De tientallen in het wit geklede agenten die een drie rijen dikke erehaag vormen, dragen allen zwarte gesloten schoenen, zowel man als vrouw.

De gast uit Nederland krijgt bloemen aangeboden. Dan loopt ze naar het paviljoen, langs de kinderen die rode en witte bloemetjes uit hun bokaal op de rode loper storten. Het paviljoen is versierd met schitterende bloemdecoraties. Ze verspreiden een geur waarbij het beste parfum het nakijken heeft.

Het is warm. De Koningin spreekt de woorden van dank uit als de gouverneur haar verwelkomt en de sleutel van de stad uit een vergulde bokaal overhandigt. Ze hoopt dat ze dit symbolische gebaar mag opvatten als een uitnodiging om nog eens terug te keren naar Bangkok. Prins Willem-Alexander -in zijn officiële witte uniform- en koning Bhumibol hoeven niets te zeggen. Zij kijken zittend toe.

Als het gezelschap is vertrokken, werpen de gardes hun hoofddeksels af - transpiratie loopt langs hun gezicht. Ze grijpen naar water en verfrissingsdoekjes.

Later op de middag, nadat de Koningin haar intrek heeft genomen in het gastenverblijf bij het koninklijke paleis Boromabiman Mansion, keert ze terug in dezelfde blauwe outfit.

Ze betreedt met prins Willem-Alexander en haar gevolg de oogverblindende Tempel van de Smaragden Boeddha. Dit is de beroemdste tempel van Thailand, eind 18e eeuw gebouwd door koning Rama I. De smaragden boeddha van 65 cm groot is niet van smaragd maar van jade en is het meest vereerde beeld van het land.

Maar niemand komt de tempel binnen zonder zijn of haar schoenen uit te doen, ook de Koningin en de prins niet. Ze tekenen eerst het gastenboek, doen daarna hun schoenen uit en lopen dan de trap op, de tempel in.

Twee paar schoenen blijven eenzaam achter op een rode loper. Niet onvermeld mag blijven dat de blauwe slings van de Koningin hebben plaatsgemaakt voor gesloten, iets lagere pumps met een elegant hakje. Die van de prins zijn dezelfde gebleven. Zwarte herenschoenen met gesp.