Sinds de Vroege Kerk horen christendom en barmhartigheid bij elkaar. Dit wordt onder meer zichtbaar in de kloosters. Deze plaatsen van toewijding, lofprijzing en dienst aan God waren vanouds ook een plek waar zieken werden verzorgd en mensen in nood een schuilplaats vonden.

Een hoge werkdruk: praktisch elke zorgmedewerker krijgt ermee te maken. Zolang het plezier in het werk overheerst, hoeft de druk geen probleem te vormen. Makkelijke oplossingen zijn er ook niet, hoeveel meer inzet van mantelzorgers kan helpen.

Protocollen, procedures, verslaglegging: regels zijn belangrijk in de zorg. Maar kan het ook anders? En hoe kunnen de regels zo worden vormgegeven dat ze de autonomie van de individuele zorgmederwerker niet in de weg staan?

Onlinedienstverlening was voor corona al, voorzichtig, in opmars. Maar tijdens de lockdowns en de avondklok moest iedereen ineens op afstand werken. Voor veel professionals verliep dat proces met vallen en opstaan. De psycholoog: „Ik weet nu in elk geval zeker dat er niets boven persoonlijk contact gaat.”

De Nederlandse gezondheidszorg behoort tot de beste ter wereld. Toch staan de kwaliteit en de toegankelijkheid ervan onder zware druk, door personeelstekorten en een toenemende zorgvraag. Hoe blijft de zorg houdbaar?

„Het salaris speelt zeker een rol. Als er in veel andere sectoren een aantrekkelijker loon is te krijgen, gaan mensen de zorg wel uit. Vooral voor jongere collega’s is het salaris relevant; ze zien het effect van een hoger salaris direct terug in de hypotheek die ze kunnen krijgen. Laatst hadden we bij onze organisatie een sollicitant die vanuit de wijkzorg naar het ziekenhuis gaat, want daar is het salaris hoger. Zo zijn de wijk en het ziekenhuis elkaars concurrent.

De zorg staat in Nederland voor grote uitdagingen. Er zijn tekorten, het salaris zou in sommige sectoren onder de maat zijn en de besluitvorming is stroperig. De vraag ”hoe blijft het werk aantrekkelijk voor zorgpersoneel” lijkt urgenter dan ooit. Mensen uit de zorg- en HR-sector delen hun ideeën.

Vrijdagavond zeven uur. Samen met de arts-assistent en de coassistent ben ik druk bezig op de spoedeisende hulp. Een benauwde peuter, een zuigeling met koorts en een tiener met buikpijn vragen onze aandacht terwijl het dienstsein onafgebroken rinkelt.

In de mallemolen van de zorg zou je als patiënt verdwalen. Maar gelukkig is daar die ene zorgverlener die net iets speciaals zegt of doet wat die ongewenste ontmoeting in een heel ander daglicht zet.

Op de ic van het Admiraal de Ruyterziekenhuis in Goes zijn ze nog steeds aan het bijkomen van de intensieve coronaperiode. Intussen gaat de zorg gewoon door. Wie zijn die mensen die alles over hebben voor hun patiënten, ook al moest het werk soms met de helft van het team gebeuren? Een van hen is Lianne Weststrate, al 24 jaar ic-verpleegkundige.