Hoe ambitieus Melania Trump in haar jeugd ook was, first lady van Amerika zijn was wel het laatste waar ze van droomde. Maar ook nu ze dat eenmaal is, spat het enthousiasme er bij haar bepaald niet van af. Het liefst leidt de vrouw van de 45e president van de VS haar eigen leven in de luwte, samen met haar zoon Barron.
Michelle Obama was er heel stellig over: een president draagt wel 24 uur per dag verantwoordelijkheid, maar hij hoeft niet dag en nacht te werken. Ook hij en zijn familie hebben recht op een normaal gezinsleven. „Daar heeft het land ook baat bij”, zei de eerste Afro-Amerikaanse first lady vaak heel beslist.
„Ik wil met je trouwen als je belooft dat ik nooit een politieke toespraak voor je hoef te houden.” Op die voorwaarde trad Laura Lane Welch in 1977 met George Walker Bush in het huwelijk. Hij beloofde het grif. Maar noch George noch zijn bruid konden vermoeden dat Laura voor heter vuren zou komen te staan.
Was het toewijding en genegenheid, of persoonlijke ambitie en eigenbelang? De biografen zijn het er niet over eens. Maar feit is dat Hillary Diane Rodham Clinton haar man Bill trouw bleef ondanks dat hij in het openbaar had moeten toegegeven bij herhaling overspel te hebben gepleegd. Deze trouw dwong zelfs bij haar tegenstanders respect af. Daarmee bezwoer Hillary de crisis rond het presidentschap van haar man.
Oud-medewerkers van de huishoudelijke dienst van het Witte Huis spreken nog steeds met grote waardering over Barbara Bush. „Onze lieve oma”, noemen ze de vrouw van president George Herbert Walker Bush. Die wil daar zelf ook niets van afdoen. Hij noemde haar „de nationale schat.” Maar de president waarschuwde stafmedewerkers en journalisten die tegen haar ingingen wel dat „de zilvervos” gevaarlijk kan zijn.
„Ik ben een vrouw die van haar man houdt en ik verontschuldig me er niet voor dat ik om zijn persoonlijke en politieke welzijn geef.” Duidelijker had Nancy Reagan haar levenstaak niet kunnen typeren. Ronnie was haar alles en daar moest alles en iedereen voor wijken.
Binnen enkele maanden na zijn ambtsaanvaarding was president Jimmy Carter het goed zat. Als hij ’s avonds moe de huiskamer van het Witte Huis binnenstapte, opende zijn vrouw Rosalynn een spervuur aan vragen. Ze wilde niet alleen zijn huisvrouw maar ook zijn politieke partner zijn. Dat had voordelen, maar het was ook zeer vermoeiend.
„Als uiteindelijk de rekening wordt opgemaakt, zal de verdienste van Betty voor ons land groter blijken dan die van mij”, zei president Gerald Ford begin jaren negentig in een interview. Of hij daarmee helemaal recht deed aan zichzelf, is de vraag.
Wat er ook gebeurde, voor het oog bleef Pat Nixon minzaam glimlachen. Ze speelde haar rol als first lady professioneel. Maar het was wel een rol. Innerlijk gruwde ze van de politiek. En de prijs die ze ervoor betaalde was hoog. Ze kreeg er –letterlijk– een beroerte van.
„Het voelt alsof ik opeens op het podium sta voor een rol die ik nooit geoefend heb”, schreef Lady Bird Johnson in 1963 toen haar man plotseling de vermoorde John F. Kennedy als president moest opvolgen. Maar ze nam de functie waardig op.