Bé Nijenhuis (1914-1972) steekt als christelijke schrijver boven de middelmaat uit. Met zijn romans ”Dossier 333”, ”Laatste wagon” en ”De tornado” probeerde hij een antwoord te vinden op de „doden­symphonie van het existentialisme” van de Franse filosofen Jean-Paul Sartre en Albert Camus. Hij behandelde in deze boeken grote thema’s, zoals die van het lijden, de oorsprong van het kwaad en het raadsel van het godsbestuur. Zijn leven lang worstelde Nijenhuis ook zelf met vragen op dit gebied. Daarnaast schreef hij lichtere romans zoals ”De familie Heesters” en ”De hordenloop van J. Kobald”.

„Wandelen?” Sabine Vanthillo (56) moet lachen bij het idee. Haar tante Maaike –schrijver Maria Rosseels– wandelde niet. Nooit. „Ze reed met de auto. Ze had wat met techniek, was verslingerd aan auto’s. Ongeveer elk jaar kocht ze een nieuwe, ik overdrijf niet. Heel de familie reed rond in tweedehandsjes van tante Maaike.”

Honderdtien boeken schreef Johan G. Veenhof (1933-1999). In de gereformeerde gezindte was hij als schrijver heel populair. Het schrijven deed Veenhof erbij – van beroep was hij boswachter.

In de boeken van Sibe van Aangium wordt heel wat afgewandeld. Van Anjum naar Oostmahorn en weer terug, maar ook van Anjum naar Ezumazijl en Kollum, of nog verder. Anna, de dochter van Lubbert Klazes die op een boerderij in Oostmahorn woont, moet telkens weer een dik half uur lopen om boodschappen te gaan doen in Anjum. En als de verrader Sieger wil gaan spioneren in de rietlanden achter de Dokkumer Nieuwezijlen, moet hij al vóór zevenen op pad zijn, wil hij diezelfde dag nog terug kunnen komen. Je voelt als lezer bijna met hem mee als hij ’s avonds, stijf van het lopen, eindelijk mag uitrusten in de stoel, de benen omhoog.