Gele hesjes hebben niets te klagen na ontvangst door Rutte
Op de betreffende foto’s en filmpjes kun je het wel zien: premier Rutte was dinsdag niet in topstemming toen hij in zijn Torentje een delegatie van de gele hesjes ontving. Nu eens geen stralende, maar een bij tijden juist strak kijkende minister-president. En na afloop géén vrolijk fotomoment, zoals gebeurde toen hij eerder dit jaar enkele klimaatspijbelaars verwelkomde.
Begrijpelijk. Doordat twee gele hesjes Rutte bij binnenkomst bewust geen hand gaven –één van hen kwam, hoe lomp, zelfs telefonerend binnenlopen–, botsten zij niet alleen met de regels van algemeen fatsoen, maar ook met de kern van Ruttes levenshouding: anderen respecteren. Als er iets is dat onze minister-president niet slechts met de mond belijdt, maar ook in zijn gedrag toont, dan is het zijn medemens immer vriendelijk en wellevend tegemoet treden.
Toch..., toch valt ook het gedrag van de niet-handen-schudders wel een béétje te begrijpen, zij het niet goed te keuren. Want is het niet de ervaring van velen aan de onderkant van de samenleving dat zij door de bestuurlijke elite keer op keer worden ingepakt? Dat zij wel glimlachend en welgemanierd bejegend worden, maar dat de gladde en soepele praters van het Binnenhof of het raadhuis hen uiteindelijk toch weer in de kou laten staan? Wellevendheid en sociale vaardigheden als het pantser waarmee politici en bestuurders zich problemen en moeilijke vragen van burgers van het lijf houden. Dááraan wilden de gele hesjes dinsdag nu eens niet meewerken.
Wat er op die middag in het Torentje besproken is, is niet bekend. Het zou zomaar kunnen dat het gesprek –althans van de kant van Rutte– inderdaad het niveau van het debiteren van beleefdheden en algemeenheden amper heeft overstegen. En dat is vanuit de premier bezien dan weer begrijpelijk. Want de eisen die de gele hesjes op tafel leggen: hogere inkomens, een Nexit en ogenblikkelijke vervanging van „alcoholist” Juncker, kúnnen nu eenmaal niet met: „Ja, goed idee, dat gaan we meteen even doen” worden beantwoord.
Daarom is de moraal van het verhaal vooral dit: laten we maar niet cynisch doen over hoe Rutte de gele hesjes ontving en over hoe Nederlandse bestuurders in zijn algemeenheid omgaan met boze burgers. Want hoeveel landen in de wereld zijn er eigenlijk waar de minister-president die, als hij in Roermond door de gele hesjes wordt uitscholden voor „kankerlijer” die maar snel moet „oprotten”, deze mensen vervolgens uitnodigt op zijn werkkamer en een uurtje met hen spreekt?
De hesjes mogen zelfs nog een keer terugkomen voor een vervolggesprek. „Aha, dus ze worden aan het lijntje gehouden?” Nee, stop! Zeg dat liever anders: ze krijgen een tweede kans. Wordt vervolgd.
