De Utrechtse Domcantorij bestond vorig jaar een halve eeuw. Dat werd vanwege corona pas afgelopen maanden gevierd. Daarbij werd ook een jubileumuitgave gepresenteerd.

”Musica pro Deo” is vooral een herinneringenboek. De redactie –Mieke Breij, Jan Hage en Erik Heijerman– vroeg leden en oud-leden van de cantorij, kerkmusici en theologen terug te blikken op de afgelopen vijftig jaar. In veel gevallen betekent dat een persoonlijk verhaal van hoe iemand de Domcantorij en de eerste domcantor, Maarten Kooy, leerde kennen en daardoor op het spoor van de kerkmuziek werd gezet.

Zo beschrijft oud-domorganist Jan Jansen het contrast tussen zijn eerste werkplek –hervormd Ermelo, waar hij weigerde ”Ik zie een poort wijd open staan” te spelen– en zijn functie in de Domkerk, waar hij van 1987 tot 2011 organist was in een hoogliturgische setting. Bijbelvertaler Pieter Oussoren bekent zijn liefde tot het reformatorische volksdeel, terwijl hij ook hartstochtelijk schrijft over wat het Citypastoraat van de Domkerk hem kerkmuzikaal bracht. Ook kerkmusicus Kees van Eersel weet zich schatplichtig aan Kooy; hij is echter weinig hoopvol over de toekomst van de kerkmuziek. „Er is bij de jongere generaties weinig benul van waar het in de kerk, in liturgie en kerkmuziek om zou moeten gaan.” Is dat niet wat al te pessimistisch?

Het geheel wordt voorafgegaan door een historische schets van Mieke Breij, die het liturgisch „conservatisme” van vroeger tijden contrasteert met het „wonder” van de periode vanaf 1971.

Musica pro Deo. 50 jaar Domcantorij 1971-2021. Herinneringen en reflecties, Mieke Breij e.a. (red.); uitg. Werkgroep Zaterdagmiddagmuziek Domkerk Utrecht; 121 blz.; € 20,-; bestellen: domkerk.nl