Bij binnenkomst in het lichte, moderne pand, is meteen duidelijk dat hier baby’s leven. In de hoek van de gang staat een verzameling kinderwagens. In de huiskamer staan vijf boxen opgesteld rondom de zithoek. Her en der ligt speelgoed op de grond. Bijna alle spullen zijn gedoneerd door bedrijven, vertelt initiatiefnemer Mirjam Gregoire (39).

Hier beneden komt iedere moeder binnen, legt Gregoire uit. Dag en nacht is een van de zestig vrijwilligers van De Wijkwieg aanwezig. Ook kan op ieder moment een van de zeven professionele zorgverleners worden opgeroepen.

Het hart van de begane grond is de huiskamer. Een grote hoekbank nodigt uit lekker neer te ploffen. Aan een lange houten tafel passen een heleboel mensen. Vijf deuren aan één muur leiden naar vijf slaapkamers. Bewust zijn die sober ingericht met een bed, een kinderbedje en een kast, aldus Gregoire. „We willen dat moeders vooral in de gezamenlijke ruimtes leven.”

Het is koffietijd. Moeders en vrijwilligers zitten rond de grote houten tafel. De kinderen scharrelen rond. Vanochtend is het rustig. Enkele bewoners en vrijwilligers zijn met een aantal kleintjes naar de kinderboerderij, elders in Genemuiden.

Wijkgebouw

Aan de Julianastraat in Genemuiden staat in de zomer van 2020 een ietwat vervallen wijkgebouw van de hervormde kerk te koop. Een half jaar later is het pand omgetoverd tot De Wijkwieg.

Tijdens de verbouwing van het kerkgebouw wordt er een complete verdieping geplaatst. Ook boven is plek gemaakt voor vijf moeders en kinderen. De moeders die hier wonen doen bijna alles zelfstandig, vertelt Gregoire.

De 32-jarige Pascalle is een van hen. Ze heeft vijf kinderen. De oudste vier –in de leeftijd van 14 tot 3 jaar– wonen in een pleeggezin. Met haar zoontje Raison, die toen net acht dagen oud was, kwam de Haags in november 2021 in De Wijkwieg terecht. De eerste tijd vond ze het „helemaal niks”, vertelt ze. „Ik heb lang op straat geleefd, daar deed ik waar ik zin in had. Sinds twee jaar woonde ik op mezelf. Hier stond ik opeens 24 uur per dag onder toezicht en waren er allerlei regels. In het begin heb ik heel veel gemopperd.”

Toch herpakte ze zich. „Ik moest hier bewijzen dat ik een goede moeder ben voor mijn zoontje. Mijn doel is Raison bij me houden. Hoe langer ik hier zat, hoe meer ik leerde. Ik kreeg een dagstructuur en kan voor mijn zoon zorgen. Daarom mag ik bijna naar huis.”

Om de overgang wat makkelijker te maken, ging ze al een paar keer voor kortere tijd naar Den Haag. Onlangs overnachtte ze er voor het eerst met haar zoontje. Ze heeft er zin in en is er klaar voor om naar huis te gaan. Toch zal het afscheid haar zwaar vallen.

Wat Pascalle gaat missen? „De gezelligheid met de andere moeders en het babbeltje met de vrijwilligers. Als Raison slaapt, kan het straks heel stil zijn alleen.”

Pascalle is een goed voorbeeld van het verschil dat De Wijkwieg kan maken, vindt Gregoire. „Pak je haar dossier erbij, dan zag het er somber uit. Nu zie ik een vrouw die op eigen benen kan staan en haar kind op nummer 1 zet. Ze is totaal veranderd. Prachtig toch?”

Baby-uitzet

De inwoonster van Genemuiden werkt vanuit de overtuiging dat een abortus of gedwongen uithuisplaatsing soms voorkomen kan worden door goede hulpverlening. „Naast het moeder-kindhuis bemannen we ook een 24/7 hulplijn. We spreken daar regelmatig vrouwen die een abortus overwegen omdat ze geen geld hebben voor een baby-uitzet. Wij brengen deze vrouwen een pakket kleding of geven ze een complete babykamer. Als ik dan later hoor dat de kleine geboren is, maakt me dat heel blij.”

Gregoire is dagelijks te vinden in De Wijkwieg. Ze heeft een druk leven heeft met vier biologische kinderen, een pleegkind en een man met een eigen bedrijf. Toch wil ze zich ervan vergewissen dat De Wijkwieg nog steeds biedt wat ze zich in 2018 voorstelde: liefde, aandacht en warmte.

Als pleegouder zag Gregoire hoe belangrijk de eerste 1000 dagen voor een kind zijn. „Een veilige wieg is de basis voor het verdere leven, die eerste jaren zijn echt een cruciale fase. Een mooier doel dan moeder en kind bij elkaar houden bestaat er niet.”