Het interieur van de hervormde kerk in het dorp in de Hoeksche Waard is vol historie. Huisman wijst naar een grafzerk met moeilijk leesbare woorden in het gangpad. De zerk van Claes Borwouts, die in 1503 is overleden, is het oudste element in het bedehuis.

Het interieur is verder grotendeels zeventiende-eeuws, van na de verbouwing in 1627. Uit die tijd dateren de lichtkronen, de herenbanken van de bestuurders en de preekstoel met de doopvont en de Statenbijbel.

Het orgel is van later tijd. „Pas in 1809 werd een kerkorgel geplaatst”, schrijft Huisman in het boek. „Onze voorvaderen waren tegenstanders van het gebruik van muziekinstrumenten in de kerk.”

De auteur heeft de kerkenraadsnotulen doorgespit en daaruit een aantal bijzondere verhalen opgediept. Een ervan gaat over een ruzie in de kerkenraad in 1750. Huisman: „In de kerkenraad ontstond onenigheid over de bediening van het avondmaal. Aan het begin van de avondmaalsdienst stond een ouderling op en verbood het houden ervan. Dominee Van Oosterwijk trok er zich niets van aan. De classis kwam eraan te pas en twee ouderlingen moesten schuldbelijdenis doen. Dat wilden ze niet, waarna de zaak op de synode in Leerdam behandeld werd. De twee werden uit hun ambt gezet. Ds. Van Oosterwijk preekte bij zijn afscheid uit Ezechiël 12:3, waarin het gaat over een „wederspanning huis.””

Een andere zaak die de gemoederen in die eeuw in beroering bracht, was de gemeentezang. „De schout had de voorzanger gelast de zang te bekorten. De predikant, ds. Willem Molenaar, was het met hem eens, maar de voorzanger weigerde. De kerkenraad verbood daarop de voorzanger zijn ambt uit te oefenen, maar die trok er zich niets van aan en ging door met de lange zang. Toen kwam de schout met volk van Oud- en Zuid-Beijerland in de kerk om met de voorganger kort te zingen. Na ingrijpen van de classis besloot de voorzanger om de lieve vrede wil toch maar kort te gaan zingen. Maar toen er nieuwe ambtsdragers verkozen werden, eisten zij dat de lange zang weer ingevoerd zou worden – en dat gebeurde.”

Huisman relativeert deze negatieve verhalen door te stellen dat „in de kerkenraadsnotulen alleen de problemen worden vermeld en niet de dingen die goed gingen.” „Toch”, zo zegt hij, „is het een wonder dat er nog een gemeente is.”

Coronacrisis

Dat laatste beaamt ds. C. Budding, die hier sinds 2020 staat. „Het is een wonder dat de gemeente er in deze vorm is. Dwars door alle kleinmenselijke dingen heen heeft God Zijn kerk gebouwd.”

De predikant geeft aan dat de gemeente de laatste jaren gegroeid is en dat de kerk (235 zitplaatsen) tijdens de zondagse diensten zowel ’s morgens als ’s avonds (nagenoeg) vol zit, met ouderen en jongeren. „Er zijn veel jongeren. De laatste tijd is er een aantal gezinnen bijgekomen. Er komen ook mensen naar de kerk die vroeger niet gingen. Er was iemand in het dorp die zei: „God gaat wonderen doen.” Dat is gebeurd. De Heere heeft de coronacrisis willen gebruiken om mensen te bereiken met het Evangelie.”

„God heeft hier Zijn kerk gebouwd”, zegt ds. Budding; „het is geen mensenwerk geweest.” Hij vindt het belangrijk om „niet aan de Bijbel te gaan tornen, maar te laten staan wat er in Gods Woord staat. Waar het Evangelie zuiver klinkt, werkt God.”

>

hervormd-goudswaard.nl