De predikant van een hervormde Hilversumse wijkgemeente en bijzonder hoogleraar aan de Protestantse Theologische Universiteit pakte voor januari 2018 altijd de trein naar Amsterdam. Nu staat hij ’s ochtends vroeg op de pedalen om zo’n 30 kilometer af te leggen. „Ik krijg energie van de tocht. Dat is reden voor mij om het vol te houden. Ik ben 57 en vind het jammer dat ik het niet eerder heb ontdekt.”

Moehn begon met fietsen in 2018. Een aantal van zijn gemeenteleden, waaronder zijn zoon, was in 2017 op fietsvakantie geweest. „Mijn zoon kwam toen terug met allerlei filmpjes, gemaakt met een GoPro, een camera op je helm.” Als Moehn de beelden bekijkt, raakt hij enthousiast. „In 2018 wil ik meedoen, besloot ik. Maar dat kan niet zonder training. Daarom ben ik in 2018 gaan fietsen naar mijn werk.”

Het valt Moehn op dat veel mensen niet uitsluitend ’s zomers fietsen, maar al in het voorjaar beginnen en doorgaan tot in de herfst. „In de winter zakt het in. Maar ook dan is het prima fietsen. Eén keer verklaarde mijn vrouw mij voor gek omdat ik ging fietsen. Er lag toen sneeuw. Dat was subliem.”

Sowieso fietst hij door een mooi landschap, vindt Moehn. Hij woont en werkt in een stedelijke omgeving, maar onderweg trekt hij door de polder, langs natuurgebieden en over rivieren. Ondanks zijn relatief hoge gemiddelde snelheid van ruim 25 kilometer per uur heeft Moehn oog voor de omgeving. „Ik ken de route, dus ik weet waar ik vooral op de weg moet letten.”

Niet snel vergeet Moehn dat hij tijdens een tocht twee keer een lekke band kreeg. „Bij de eerste had ik een reserveband, dus ik kon wisselen. Toen klapte echter ook de andere band. Ik belde mijn vrouw of ze me naar Amsterdam wilde brengen. Daar was ze niet blij mee, maar de liefde overwon.”

Dit is het tweede deel in een serie over sportief naar het werk gaan.