Het gesprek met Looman (57) vindt plaats in het kantoor van Israël en de Bijbel (IB) in Harmelen. Voor deze stichting, die zich al ruim vijftig jaar inzet voor Bijbelverspreiding onder het Joodse volk, is Looman redacteur en podcastmaker.

Door haar werk komt ze regelmatig in aanraking met Messiasbelijdende Joden. Een vergeten groep in Nederland, stelt ze. „Binnen christelijk Nederland gaat veel aandacht naar Israël, maar voor Messiaanse Joden is weinig oog. En dat terwijl de Bijbel ons leert om goed te doen aan allen, maar vooral aan de huisgenoten van het geloof.”

In ”10 Joden, 1 Messias; getuigenissen uit Israël” (uitg. Gideon, € 14,95) vertellen tien jonge Israëliërs met verschillende achtergronden over hun bekering en geloof in de Heere Jezus. Daarnaast geeft Looman veel achtergrondinformatie over de geschiedenis van de Messiaanse beweging, ultraorthodoxe Joden, Ethiopische en Russische Joden.

U stelt dat de Messiaanse beweging een kleine, maar wel een groeiende minderheid is. Waar baseert u dat op?

„Bij de stichting van de staat Israël in 1948 woonden slechts 23 Messiaanse Joden in Israël. In 1999 telde het land 5000 Messiasbelijdende Joden en nu ligt hun aantal op ongeveer 15.000. Dat is een verdrievoudiging in ruim twintig jaar. Er is dus sprake van groei, maar voor een opwekking, zoals sommigen beweren, zie ik geen bewijs.”

Hoe verklaart u de groei?

„De afgelopen dertig jaar zijn ruim een miljoen Russen naar Israël gekomen. Jood-zijn in communistisch Rusland viel niet mee. Iedere vorm van religie was er verboden. Deze Joden hebben weinig vooroordelen tegen het christendom en staan open voor het Evangelie. De sterkste groei komt bij hen vandaan.”

Messiasbelijdende Joden zijn vaak eenzaam, schrijft u. Hoe komt dat?

„Israëliërs die de Heere Jezus gaan volgen, krijgen vaak te maken met onbegrip, afwijzing en uitsluiting door hun Joodse familie en vrienden. Met name gelovigen die afkomstig zijn uit de ultraorthodoxe gemeenschap ervaren veel tegenstand. Ze worden gezien als verraders en soms zelfs symbolisch begraven door hun familie. De helft van de geïnterviewden wilde daarom niet met een foto in het boek. 
Neem Salomon, zijn getuigenis staat in het boek. Hij probeert vanuit Nieuw-Zeeland naar Israël te emigreren, maar vanwege zijn geloof in de Heere Jezus moet hij lang wachten op duidelijkheid. Het ministerie van Binnenlandse Zaken, dat verantwoordelijk is voor het immigratiebeleid, is officieel niet in handen van religieuze Joden, maar op de werkvloer hebben zij nog veel invloed.

Ook Messiaanse Joden die in Israël zijn opgegroeid, hebben last van uitsluiting en discriminatie. Als Messiasbelijdende gemeenten een vergunning nodig hebben, moeten ze daar soms lang op wachten. En ze krijgen geen subsidie.

Tegelijk is het vandaag de dag voor Messiaanse Joden gemakkelijker om voor hun geloof uit te komen dan dertig jaar geleden. De helft van de Israëli’s is namelijk niet religieus en maakt zich niet zo druk om de zogeheten Jezusjoden.”

U verwacht dat het aantal ultraorthodoxe Joden in Israël snel zal stijgen door het hoge geboortecijfer (gemiddeld 7,1 kind per vrouw). Is dat nadelig voor Messiaanse Joden?

„Ik verwacht dat het er voor Messiaanse Joden niet gemakkelijker op wordt als de ultraorthodoxie groeit. In Israël groeit tegelijk echter de weerstand tegen de uitzonderingspositie van ultraorthodoxe Joden. Zij onttrekken zich aan allerlei regels in de samenleving, zoals de coronamaatregelen en de verplichting om twee jaar in dienst te gaan. Hoe de houding richting hen zich in de toekomst ontwikkelt, weet ik niet.”

Hoe zien Messiaanse Joden zichzelf: als Jood of als christen?

„Ze zien zichzelf als een stroming binnen het Jodendom. Uit de verhalen blijkt dat hun Joods-zijn door hun geloof in Jesjoea alleen maar meer betekenis heeft gekregen. Jezus was een Jood, heeft in Israël geleefd en kwam allereerst voor het Joodse volk. Het feit dat ze zich Jood noemen geeft ook iets aan van hun zelfbewustzijn. Ze staan als Joden voor de boodschap van de Messias en dragen die ook uit. Zo hebben ze een eigen videokanaal waarmee ze veel mensen in Israël bereiken.”

Hoe lastig was het om Messiaanse Joden te vinden die hun verhaal wilden doen?

„De meesten wilden graag hun verhaal vertellen om te getuigen van de Heere Jezus, maar niet altijd onder hun eigen volledige naam. Neem bijvoorbeeld mijn co-auteur. Eigenlijk had haar naam ook op de kaft moeten staan. Zij heeft de eerste contacten gelegd en de getuigenissen vertaald vanuit het Hebreeuws naar het Engels. Zij wilde anoniem blijven, omdat haar partner nog middenin de procedure zit voor een permanente verblijfstatus in Israël.”

Wat is de overeenkomst tussen al deze verhalen?

„De cruciale rol van de Bijbel. In Israël is het Nieuwe Testament een verboden boek. Je kunt het niet in de boekhandel verkrijgen, alleen online bestellen. Als een Jood daarin leest, dan gebeurt er wat. In alle verhalen proef je de verbazing dat Jesjoea Joods was, dat zijn discipelen Joods waren. Ze zijn verbaasd dat het Nieuwe Testament helemaal geen anti-Joods boek is, maar zoals de geïnterviewde Gal zegt „Joodsheid ademt.” Avi kon vanwege een drugsverslaving niets onthouden. Tot die ene dag dat hij Johannes 15:16 las waar Jezus zegt: „Niet u hebt Mij uitverkoren, maar Ik heb u uitverkoren.” Die tekst raakte hem zo dat hij die niet meer vergat. God werkt door Zijn Woord onder Zijn volk. Niet alleen vroeger, maar ook nu.”

Welk verhaal raakt u het meest?

„Alle verhalen zijn mooi. Als je de Heere God aan het werk wilt zien, moet je dit boek kopen. Het meest trof mij de situatie van de Ethiopische Joden. Pas in 1975 kregen zij in Israël de erkenning dat zij Joods zijn. Dat kwam door een officiële uitspraak van de Sefardische opperrabbijn Ovadia Yosef. Maar Yosef eiste wel dat zij na aankomst in Israël alsnog een pro forma bekering tot het Jodendom moesten ondergaan. Een speciale groep Ethiopische Joden, de Falasja Mura, moest zelfs een volledige bekeringsprocedure ondergaan. Alle getrouwde Falasja Mura moesten hertrouwen, omdat hun huwelijk niet werd erkend. Dat ervoeren ze als een enorme vernedering.

De Ethiopische Joden ervaren nog steeds veel racisme en discriminatie in Israël. Dat had ik niet verwacht, want juist van de Israëli’s zou je denken dat zij geen andere mensen uitsluiten en discrimineren.”

Evangelieverkondiging ligt heel beladen in Israël. Hoe staat u daar tegenover?

„Nederlandse christenen evangeliseren overal, maar zodra het over Israël gaat, slaat de twijfel toe. Ze zien het beeld van mannen die bij de Klaagmuur staan te bidden en denken dat het heel het volk religieus is. In praktijk is de helft van de bevolking niet gelovig. Met dit boek hoop ik daarom de twijfel weg te nemen. Ik geloof in de verspreiding van Bijbels. Laat Gods Woord spreken. 
Corrie ten Boom zei: „Het ergste wat je kunt doen, is je mond houden over Jezus.” Wij hebben de opdracht om het Evangelie te verspreiden en die stopt niet op luchthaven Ben Gurion.”

Wat wilt u lezers meegeven met dit boek?

„Met het boek hoop ik de Messiasbelijdende Joden dichter bij het hart van Nederlandse christenen te brengen. Deze groep is geen leuke aanvulling op het christendom. Ze zijn een bewijs dat God Zijn volk niet verstoten heeft en zijn er altijd geweest. Paulus was bijvoorbeeld een Messiasbelijdende Jood. 
Ga als je in Israël op vakantie bent niet alleen langs bij de Klaagmuur, maar bezoek ook eens een Messiaanse gemeente. Ze hebben onze steun hard nodig.

Verder hoop ik dat lezers zich na het lezen van het boek realiseren hoe nodig het is om het Joodse volk bekend te maken met Gods Woord. Als je van de God van Israël houdt, dan houd je van Zijn volk. Als je van Zijn volk houdt, dan vertel je hen over de Messias. Zo eenvoudig is het.”

Getuigenis van Avichai uit ”10 Joden 1 Messias”