Een van de twee kinderen van het gezin dat bij Heikoop (32) in huis verblijft, slingert met een fiets over de weg. Dus wil de Trichtenaar niet dat hij alleen op het stalen ros de straat opgaat. Het laat zien dat het nodig is „om in de beginperiode van de opvang dergelijke regels af te spreken.”

Spijt heeft Heikoop, getrouwd en vader van vijf thuiswonende kinderen, niet van zijn beslissing om Oekraïners in huis te nemen. „De moeder van 32 jaar en haar twee kinderen van 3 en 8 jaar die wij opvangen, zijn dankbaar. Bovendien leren we van hen. Bijvoorbeeld om onze schema’s los te laten. Als wij ’s ochtends koffiedrinken in de tuin, plannen we weleens dat we om 11 uur naar de winkel gaan. Maar zij schuiven zo’n activiteit gerust naar de middag, omdat ze lekker zitten.”

Aan de andere kant proberen Heikoop en zijn gezinsleden de familie wat structuur bij te brengen. „Als álle vastigheid op een dag ontbreekt, is dat ook weer niet goed. Zo hebben we met de moeder van het gezin afgesproken dat zij twee keer in de week voor ons kookt.”

Wat meehelpt om het verblijf goed te laten verlopen, is dat de gasten veel eigen ruimte hebben, zegt de Trichtenaar, in het dagelijks leven vastgoedbeheerder bij jeugdzorgorganisatie Timon. „Het gezin slaapt beneden in ons huis in een grote slaapkamer met een bureau en een wasbak. Ook hebben we een grote achtertuin. In deze tijd van het jaar zijn daar veel mogelijkheden om te spelen of te zitten.”

Zak chips

Het overbrengen van de gewoontes in huize Heikoop ging op een natuurlijke manier, zegt de inwoner van Tricht. „We zijn daar niet een keer voor gaan zitten om dat hen op te leggen.” De communicatie over de regels is van cruciaal belang, geeft Heikoop aan. „Als je gedrag van de kinderen dat je niet aanstaat drie weken lang door de vingers ziet, is het heel moeilijk om er in de vierde week wat van te zeggen. Wij hebben er daarom heel bewust voor gekozen om gelijk op een vriendelijke manier duidelijkheid te scheppen.” Als voorbeeld noemt Heikoop het zelf pakken van eten en drinken. „Kinderen in Oekraïne groeien doorgaans heel zelfstandig op, omdat vader en moeder werken. Daardoor zijn ze gewend voor zichzelf te zorgen. Ze trekken gerust tegen etenstijd een zak chips open. Dat vinden we geen goed idee, dus hebben we gezegd dat het niet de bedoeling is dat de kinderen zelf eten uit de kelder halen.” Wat meespeelt in de goede onderlinge verhoudingen is dat de moeder van het gezin haar uiterste best doet om zich aan te passen, zegt Heikoop. „Toen wij iets zeiden van het zelf eten pakken, verontschuldigde ze zich en gaf ze aan alles te doen om zich naar onze gewoontes te voegen.”

Heikoop zegt goed te kunnen merken dat het gezin is gevlucht uit een oorlog. Dat is iets om rekening mee te houden, vindt hij. „Met onze gasten is het conflict tussen Rusland en Oekraïne bij ons in huis gekomen. Dat heeft als gevolg dat vooral de moeder zich intensief bezighoudt met de laatste ontwikkelingen aan het front. Haar man en haar ouders zitten nog in Oekraïne en in hun woonomgeving ligt in de vuurlinie.” Daardoor trekt ze zich soms terug op haar kamer, merkt Heikoop. „Die ruimte willen we haar bieden. Tegelijkertijd moeten we soms iets twee keer zeggen voordat ze het onthoudt, omdat ze afwezig is. Dat vinden we niet erg, daar hebben we begrip voor.”

Heikoop noemt de ervaring met de Oekraïners tot nu toe erg positief. „Het maakt ons meer bewust van de ellende die er in de wereld is. We wisten natuurlijk uit de media wel wat er in het oosten gebeurde, maar nu komt het dichtbij.”

Heikoops diepste drijfveer om het gezin op te nemen was een tekst die hij begin maart las in Jakobus 2: Indien er nu een broeder of een zuster naakt zouden zijn, en gebrek zouden hebben aan dagelijks voedsel; en iemand van u tot hen zou zeggen: Gaat henen in vrede, wordt warm, en wordt verzadigd; en gijlieden zoudt hun niet geven de nooddruftigheden des lichaams, wat nuttigheid doet het? Heikoop: „De Heere geeft kracht en wijsheid om ons huis en hart open te stellen.”