Thuiswerken en vergaderen via de computer zouden er bovendien voor zorgen dat er geen weg meer verbreed hoefde te worden. En festivals of Koningsdagvieringen? Volstrekt onverantwoord.

En ja, ook in de kerken zou het nimmer weer worden zoals het was. Samen zingen? Dat zou je nog wel eens een gevangenisstraf kunnen opleveren. En de banken weer volstouwen om iedere kerkganger te kunnen bergen, zou ook nooit meer gebeuren. Sterker: corona zou wel eens het begin kunnen zijn van het sluiten van de kerken door de overheid. Het is een zegen dat het laatste niet is uitgekomen. En neem dat woord zegen dan maar gerust heel letterlijk.

Maar voor de rest? Schiphol loopt weer vol, de files zijn weer terug en de agenda’s van de meeste werkende Nederlanders staan weer bomvol met vergaderingen waarbij het absoluut verplicht is aanwezig te zijn.

En toen werd het ook nog Koningsdag. Twee jaar lang waren er geen publieke festiviteiten. Een mens begon eraan te wennen. Ik wel, in ieder geval. Maar al weken gonsde het van de verwachting dat we het dit jaar weer ouderwets zouden kunnen vieren. En dat hebben we geweten. Ik probeerde op Koningsdag een supermarkt te bezoeken in het stadscentrum waar ik woon. Onmogelijk, er was geen doorkomen aan. Onafzienbare rijen gestalde fietsen op de meest onmogelijke plaatsen. En massa’s mensen met oranje shirts, jassen, broeken, mutsen, sokken of schoenen aan die zich een weg wrongen langs patat- en worstkraampjes, begeleid door de muziek van dweilorkesten.

Een heerlijk feest dus. De koning was in ieder geval bijzonder enthousiast dat we weer terug konden naar het oude normaal na twee lange, lange jaren. En veel uitbaters van onder andere restaurants zullen het hem opgelucht nagezegd hebben. En dat is ze natuurlijk van harte gegund na alle financiële narigheid van de afgelopen tijd.

Maar na twee jaren waarin het allemaal anders was, kan ik slechts één conclusie trekken. Namelijk dat wat vroeger normaal gevonden werd, in veel gevallen voor mij toch echt ábnormaal is.