Ooit was het boer-zijn een eerzaam beroep. Sterker: boeren voelden zich niet zelden verheven boven stedelingen. Die zaten immers opgepropt driehoog achter in een flat en konden letterlijk geen kant op. Terwijl boeren een zee aan ruimte en vrijheid kenden. In tijden van crisis moesten stedelingen voor hun voedsel stad en vooral land aflopen, terwijl boeren het letterlijk onder handbereik hadden. Zelfvoorzienend, heet dat tegenwoordig.

Maar met dat de maatschappij veranderde, verschoof ook de waardering van het boerenberoep. Randstedelingen menen niet zelden dat zij toch wel de spil zijn van de Nederlandse economie. En niet alleen van de economie, maar van het hele leven.

En boeren? Tja, dat zijn vooral lastposten die verantwoordelijk zijn voor zo ongeveer alle narigheid die we hebben in dit land. Ze bedreigen natuurgebieden met hun intensieve veehouderij, zorgen voor verdroging omdat ze het grondwaterpeil niet te hoog willen hebben en verbruiken in het groeiseizoen onverantwoord veel water omdat de gewassen beregend moeten worden. En dan hebben we het nog maar niet over het feit dat ze de vleesconsumptie aanjagen. Daarbij komt nog dat ze meestal oerconservatief zijn en dus dom. Want zeg nu zelf: als je ergens op een hoeve woont op bijvoorbeeld de Veluwe, dan moet je wel een beetje of heel erg wereldvreemd zijn, toch? Zeker als je ook nog christelijk bent.

Soms zijn die boeren het zo zat dat ze samen een protestritje maken naar Den Haag, met hun tractoren. Waarna het hele land vastloopt omdat die in eigen ogen slimme burgers geen kant meer op kunnen met hun hippe bolides. Net goed.

Nee, boeren zijn niet dom. Ze zijn niet de oorzaak van alle milieuproblemen in dit land en ze zijn evenmin dierenbeulen. Hoogstens laten sommigen zich wat te snel op de kast jagen door domme burgers. Waardoor kleine groepen boeren mogelijk radicaliseren.

Laat het zover niet komen. Dát zou pas dom zijn.