De kinderarts, verbonden aan het Academisch Ziekenhuis Groningen, benadrukt dat het alleen gaat om baby’s die zo ernstig lijden en ziek zijn dat ze geen uitzicht hebben op een toekomst. Dit zou in Nederland ongeveer vijftien keer per jaar voorkomen.

Het ziekenhuis in Groningen hanteert al zo’n protocol, dat onder meer heeft geleid tot kritiek uit het Vaticaan over nazi–praktijken. Volgens Verhagen gebeurt het wereldwijd steeds vaker dat artsen ’uit barmhartigheid’ een einde maken aan het leven van pasgeboren kinderen die ondraaglijk lijden. Dit gebeurt echter zonder dit in de openbaarheid te brengen en zonder het te toetsen aan een duidelijk protocol, aldus de kinderarts.

Het protocol waarmee de artsen in Groningen werken, kent vijf criteria. Zo moet de pasgeborene zo ernstig en ondraaglijk lijden dat zijn toekomst uitzichtloos is. Ook is het een voorwaarde dat het lijden niet te genezen of te verhelpen is met geneesmiddelen of operaties. Daarbij moet een onafhankelijke persoon een second opion uitvoeren en moeten beide ouders akkoord zijn met de levensbeëindiging. Tot slot moet beëndiging van het leven van het kind zeer zorgvuldig gebeuren.

Volgens Verhagen blijkt uit onderzoek dat kinderartsen wereldwijd in uitzonderlijke gevallen voorstander zijn van actieve levensbeëindiging. In Nederland gaat het om 72 procent van de medici, in Frankrijk om 74 procent. Het gaat dan bijvoorbeeld om een kind dat wordt geboren een open ruggengraat met een zak hersenvocht eraan waarin alle zenuwen drijven. Dit kind kan amper normaal ademen en heeft in een jaar tijd minstens zestig operaties nodig om deze problemen tijdelijk te verhelpen zonder dat er uitzicht is op een toekomst, zegt Verhagen. Het kind lijdt bovendien pijn die zo ondraaglijk is, dat het voortdurend onder narcose moet worden gehouden.