Hoe het nu met de vrouw is, weet ik niet. De situatie is er sinds de eerste beelden niet rooskleuriger op geworden. Misschien heeft ze kunnen vluchten, wellicht verblijft ze al dagen in een schuilkelder. Als ze nog in leven is.

Ik kan het sindsdien niet laten om bij het checken van het weerbericht ook naar de verwachting in Kiev en omstreken te kijken. Vanwege haar en de vele mensen die achterbleven. Het is er al dágen nat en koud. Toch hoop ik dat er de komende tijd wat zonlicht mag zijn, liefst ook in die overvolle metrostations.

In Nederland begon de lente deze week met krokusjes en knoppen. En dat gaf een dubbel gevoel. Wat had ik uitgekeken naar het moment dat veel weer normaal zou zijn en ik het voorjaar zou ruiken. Wat zou ik gaan genieten van de eerste openbarstende bloembollen. Van de tinteling van een zonnestraal op m’n huid. Maar zodra ik me deze week even blij voelde, ervoer ik tegelijk een soort vervreemding. Hoe kon alles er nou zo normaal en vrolijk uitzien, terwijl de hele wereld was veranderd? En daarom ging die blijdschap vaak gepaard met een soort schaamte.

Genieten? Hoe kan dat nou, als je weet dat elders in Europa honderdduizenden mensen op de vlucht zijn. Hun huis kapot gebombardeerd. Hun land in puin. Terwijl nog helemaal niet zeker is dat de dreiging bij de landsgrenzen ophoudt. En wat dat voor onze situatie en die van onze kinderen zal betekenen? Niemand die het weet.

Ik voel me bedrukt. Tot ik in de kerk hoor over een God Die Dezelfde is en blijft. En ik lees over de Machtige bij Wie niets uit de hand loopt. En opeens is daar Psalm 27, die aanmoedigt vertrouwen te houden. Terwijl de woorden tot me doordringen, komt er als vanzelf een dankgebed op. Voor wat er nog wél is. En voor Wie Hij is. Die wisseling van de seizoenen, bloemknoppen die uitkomen; allemaal goedheid uit Zijn hand. Wat voor zooi wij er hier op aarde ook van maken. Hij blijft zegen geven. Dat geeft ondanks alle zorgen reden tot vreugde en dankbaarheid.