Na twee jaar corona leek het zo goed te gaan. Het schrappen van allerlei vrijheidsbeperkende maatregelen in de afgelopen weken gaf in de Nederlandse samenleving een positief gevoel. Bij menigeen kreeg het optimisme nog een extra impuls door de goed draaiende economie.

Weliswaar profiteert zeker niet iedereen van de voorspoed –en daar moet meer oog voor komen–, maar een breed gedeeld gevoel is wel dat ons land weer de wind in de zeilen heeft. Immers, wat wil een mens nog meer dan gezondheid, vrijheid en voorspoed? De hang naar een terugkeer naar het oude normaal is groot. Of is dat bij (orthodoxe) christenen anders?

Maar ineens is er in korte tijd weer een paar keer flink aan het boompje geschud. Eerst letterlijk. Een stevige storm vorige week trok diepe sporen. Helder is dat de mens lang niet alles in de hand heeft en zichzelf overschat. Dat bleek ook zo duidelijk tijdens de coronacrisis, ondanks dat de overheid propageerde dat we samen corona eronder konden krijgen. Maar wie erkent dat de Heere regeert?

Opnieuw wordt nu aan onze boom geschud door de brute inval van Rusland in Oekraïne. Sinds de Tweede Wereldoorlog was een oorlog vooral iets van een ander continent. Maar nu de bommen niet ver van de Poolse grens vallen, is zo’n gewelddadig conflict dichtbij gekomen. Wie had daar in ons moderne Westen nog rekening mee gehouden? De tekorten bij onze defensie zeggen wat dat betreft al genoeg.

Er zijn vele opvattingen over hoe de strijd zich verder zal ontwikkelen. Maar als we iets de aflopen jaren bij Poetin hebben gezien, is het dat hij als een soort dictator, een nieuwe tsaar, zijn eigen onberekenbare plan trekt om de positie van zijn land in de strijd om de wereldmacht tussen de Verenigde Staten, China en Rusland te versterken. Zijn eigen ego en de geopolitieke belangen van zijn land staan centraal en gaan ten koste van de vrede en de dood van vele mensen.

Op zo’n onvoorspelbare en eigenzinnige houding is het moeilijk reageren. Zeker door het verdeelde en militair niet zo sterke West-Europa. Daarom is een krachtige houding met bijvoorbeeld effectieve sancties van de NAVO-landen noodzakelijk, waarbij ervoor moet worden gezorgd dat het conflict niet nog verder uit de hand loopt.

Maar ten diepste leert ons de huidige situatie dat de mens –en dat geldt ook wereldleiders– ieder in zijn eigen positie handelt vanuit zijn eigen belangen, of het nu gaat om macht, gezondheid, vrijheid, welvaart of iets anders. Het plaatst eenieder voor de vraag of hij wil erkennen dat God de Heere regeert en dat we voor Hem moeten buigen. Alleen die positie geeft echt rust en dan mogen we vragen of Hij wil gedenken aan deze wereld in nood.