Stoppen is geen optie, zegt De Wildt aan de telefoon vanuit de auto. De veldwerker van Stichting Kimon heeft het familiehuis in Pomichnaja dan net tien minuten achter zich gelaten. Misschien ziet ze de plek waar ze samen met een Oekraïens gezin pleegkinderen opving nooit meer terug.

Met z’n dertienen zijn de bewoners van het familiehuis op de vlucht geslagen. De Wildt in een personenauto, het echtpaar in een busje. Voor hen ligt een reis van naar verwachting zeker twintig uur. Al die tijd zal De Wildt zelf moeten rijden. Voor een pauze om de benen te strekken is geen tijd. Hooguit voor een plasstop.

Op de achtergrond in de auto klinken kinderstemmen. „Zij begrijpen het niet als je zegt dat het oorlog is”, zegt De Wildt. „De kinderen vinden het leuk dat we naar het westen gaan, want daar wonen opa en oma.” Door haar eigen hoofd spoken echter voortdurend beelden van bombardementen. Op sociale media zag ze lijken langs de kant van de weg. „Daar schrok ik echt van.”

Daardoor denkt ze ook amper na over de spullen die ze moest achterlaten, zoals foto’s. „We konden slechts een paar doosjes meenemen.”

Vertrek

Normaal gesproken duurt de rit zo’n dertien uur, maar De Wildt heeft gehoord dat het verkeer vanuit Kiev richting het westen helemaal vast staat. Ze rekent dus op één of twee dagen reizen. Om gebombardeerde gebieden kunnen ze niet heen. „We rijden biddend en weten dat de Heere ons beschermt en bewaart.”

Het plan was eigenlijk om vrijdag of zaterdag te vertrekken. Maar de oorlog kwam eerder dan gedacht. Afgelopen nacht werd ze wakker gebeld door het echtpaar. „De oorlog is begonnen”, hoorde ze. „Het eerste wat door mijn hoofd schoot, was: zie je, tóch wel. En: Heere, help ons. Geef dat wij op veilige plek kunnen komen.”

Donderdagmorgen reed ze eerst naar het ziekenhuis met een van de kinderen – twee uur heen, twee uur terug. Het kind moest voor vertrek nog de wekelijkse injectie halen tegen hepatitis C.

Blokkade

Twee eigen kinderen van het echtpaar logeren momenteel al bij opa en oma in het westen. „Als we daar nu niet heen gaan, is de kans groot dat we straks niet meer bij hen kunnen komen.” Met zo’n scenario houdt ze al serieus rekening. „Als er een blokkade komt en alle wegen naar het westen worden afgesloten, moeten we terug.”

Dus misschien maken ze vannacht of morgen rechtsomkeert. Misschien ziet ze het familiehuis in Pomichnaja nooit meer terug.

Ondanks de onzekerheid en dreiging ervaart de veldwerker een diepe vrede. „Ik ben rustig, voel geen angst. Ook al is het heel goed mogelijk dat we vannacht in die gevaarlijke gebieden bombardementen meemaken. Vanmorgen belde mijn moeder. Ik kan je verliezen, misschien is het wel de laatste keer dat ik je bel, zei ze. Toch geeft de Heere rust in mijn hart. En rust heb je normaal gesproken niet als je in een oorlogssituatie zit en je gaat naar een plek waar bommen kunnen vallen. Maar ik ben niet bang om te sterven. We hebben voor dit besluit gebeden, dus het is de juiste beslissing om te gaan.”