„Toen ik de middelbare school achter me liet, was ik onmisbaar in het grote gezin waarin ik opgroeide. Ik werkte alleen deels buitenshuis, bij een fotograaf. Een opleiding zat er niet in. Destijds vond ik dat niet erg, maar later ging dat aan me knagen. Ik ben heel creatief en daar wilde ik iets mee doen.

Na mijn trouwen kwam het er aanvankelijk ook niet van. Mijn man studeerde in deeltijd theologie en ik richtte mij op het gezin. Hij werd predikant in Yerseke. Daar startte ik een vrouwengroep met vluchtelingen. Dat werk had mijn hart. Maar na zes jaar kwam de roeping naar Bruinisse en moest ik dat weer loslaten. Dat was best heftig.

Op zeker moment ging mijn man met een van de kinderen, die meubelmaker wil worden, naar het HMC, het Hout- en Meubileringscollege. Hij kwam terug en zei: „Daar hebben ze een opleiding die echt iets voor jou is.” Ik had nooit aan meubelstoffeerder gedacht, het kwam op m’n pad. Na de inschrijving ging ik één dag in de week naar Rotterdam om het vak te leren en afgelopen zomer behaalde ik het diploma.

Nu ben ik veel uren in de week in mijn atelier –klein, maar fijn– in de tuin, ook weleens op zaterdag of ’s avonds een poosje. Mensen die een opdracht voor me hebben, vinden mij via Facebook, de website of via mond-tot-mondreclame. Ik ga bij hen op bezoek of ze komen hier, ze maken een keuze uit de veelheid van stoffen, ontvangen van mij een offerte en als het akkoord is, haal ik met mijn bedrijfsauto de stoel of de bank op. De oude bekleding sloop ik eraf en de nieuwe wordt aangebracht. Indien nodig knap ik ook het frame of het binnenwerk op. Eventueel win ik daarvoor advies in bij een collega. Elke klus is weer spannend en zie ik als een uitdaging. Ik bekleed trouwens ook kussens en oude lampenkapjes.

Het leukste vind ik de stoel met een verhaal, een rookstoel bijvoorbeeld van opa of de stoelen waarop de grootouders zaten toen ze trouwden. Stofferen is niet goedkoop, maar iemand heeft soms een emotionele binding met een oude stoel, is eraan gehecht en heeft er geld voor over om die een nieuw leven te geven. Van oud naar nieuw, kringloop, recyclen, daar houd ik van. En tegelijk maak je iets wat de klant mooi vindt, dat geeft veel voldoening.”

Hobby of werk

„Ik vind het heerlijk om bezig te zijn met stofjes, om zelf iets te naaien, iets moois te maken, een jurk bijvoorbeeld. Dat heb ik altijd graag gedaan. Maar inmiddels zou ik het niet meer een hobby willen noemen, het is echt een officieel bedrijfje geworden, met zelfs een naam: Made by Lies. Voor mijn gevoel heb ik van m’n hobby m’n werk gemaakt. Meubels stofferen is iets wat helemaal bij me past. Ik kan er mijn creativiteit in kwijt.

Maar ik houd het wel behapbaar. Ik heb geen ambities om steeds maar uit te breiden of om op termijn over een grote werkruimte te beschikken. Het blijft kleinschalig. Het werk moet namelijk niet mijn hele leven gaan beheersen. Ik heb er plezier in, maar ik doe tussendoor ook graag iets anders, zoals een bezoekje brengen bij iemand uit de kerkelijke gemeente. Want uiteindelijk ben ik een echt mensenmens.”

Gezin of bedrijf

„Het gezin staat voor mij bovenaan. We hebben vijf kinderen en ik ben er altijd voor hen geweest: fulltime moeder, zoals dat heet. Dat blijft ook zo, al vind ik het leuk om er nu iets naast te hebben.

Inmiddels is onze jongste zestien, drie zijn er getrouwd. Ze gaan ‘uitvliegen’ en daarmee kom je in een volgende levensfase. Je krijgt tijd om iets anders op te pakken.

Als kind ben ik opgegroeid met een bedrijf. Mijn vader had een schilderszaak. Ik stond in de winkel en adviseerde klanten over kleuren. Het ondernemerschap zit onze familie in het bloed. Dat geldt voor mij ook wel een beetje, denk ik. Enkele broers en zussen hebben een zaak of werken als zzp’er. Ik hoef niet van mijn bedrijfje te leven, er staat geen druk op. En ik kan zelf mijn tijd indelen. Dat geeft een vrijheid die heel prettig is.”

Nieuws in beeld

beeld RD

beeld RD

beeld RD

beeld RD

beeld RD

beeld RD

beeld RD

Pastorie of atelier

„Dat is voor mij geen tegenstelling. Ik zou zeggen: het is beide. Ik probeer vanuit de pastorie er in de gemeente te zijn voor degenen die hulp nodig hebben. Dat blijft belangrijk. Ik ga op bezoek –al is dat in coronatijd soms wat lastig– bij mensen die even met iemand willen praten, die graag hun verhaal vertellen, misschien behoefte hebben om iets te delen over zorgen of problemen. Dan bied je een luisterend oor en hoop je een steun te kunnen zijn. Ik heb daarvoor in het verleden een cursus psychopastorale toerusting gevolgd.

Maar je bent niet alleen de vrouw van de dominee. Net zomin als iemand alleen de vrouw van een loodgieter is. Ik vind het fijn om in mijn atelier aan de slag te zijn. Je bent even weg uit huis, en tegelijk ben je dichtbij en bereikbaar. En met het werk dat je daar doet, maak je óók mensen blij.”

Zelf ook enthousiast over je werk? Meld je dan aan voor deze rubriek via vrijdag@refdag.nl