De schemering hangt nog in de tuin van Paleis Noordeinde als de eerste Oranjeklanten zich bij het toegangshek verzamelen. Zes marechaussees brengen met aanplakbiljetten in kaart hoe de route vanaf het hek, via de tent waar het condoleanceregister kan worden getekend, naar de rouwkapel loopt.

Edith Revet, een bejaarde dame uit Rotterdam, wacht ontspannen op de dingen die komen gaan. Haar belangstelling geldt vooral het boeket in haar hand. „Het zijn kelken geworden. Toen ik maandag bij de bloemist kwam, waren de anjers al uitverkocht.” Revet staat bij het hek omdat ze respect wil tonen. „De prins heeft veel voor het land gedaan.”

Eigenlijk, zo vindt de Rotterdamse, zou iedereen de gang langs de kist moeten overwegen. „Als de koninklijke familie daar de gelegenheid voor geeft, moet je er ook gebruik van maken. Wel hoop ik dat het voorlopig de laatste keer is dat ik hier sta. Na prins Claus en koningin Juliana is het de derde keer in korte tijd.” Is het voor Revet het derde rouwbeklag, Riet van Bussel (85) uit Den Haag betuigt voor de zesde keer in haar leven haar medeleven met de koninklijke familie. „Eerst bij Emma, Hendrik en Wilhelmina, pasgeleden nog bij Claus en Juliana.” Vinnig blikt de bejaarde Haagse om zich heen. „Voor Emma moest je naar het Lange Voorhout. Daar lag ze opgebaard, al kon je toen niet zo dicht langs de kist gaan als nu.” Ook zaterdag hoopt ze present te zijn. „Maar als ik straks thuiskom, hang ik eerst de vlag uit. Voor Amalia”, voegt ze er fijntjes aan toe.

Bernhard Reimerink uit Krommenie, al om tien over zeven present, verwacht een massale belangstelling. „Ik denk dat de prins minstens zo geliefd was als Juliana en Claus.” Trots spelt Reimerink zijn voornamen: Bernhard Leopold Frederik Everhard Julius Coert Karel Godfried Pieter. „Ik ben in de oorlog geboren en naar de prins vernoemd”, verduidelijkt hij. Talloze malen correspondeerde hij met Bernhard. „Eén keer heb ik geprobeerd op visite te gaan. Ik schreef: Hoogheid, dat zou ik dolgraag willen. Maar u hebt het vast veel te druk. De secretaris schreef terug dat ik dat goed had ingeschat. Maar we droegen dezelfde namen, hij was mijn stille vriend.”