Door de continue regen werd het aantal uitjes sterk beperkt, maar één ding kon gelukkig wel: gewoon een beetje rondrijden in mijn geboortedorp. Het kan aan mijn leeftijd liggen, maar ik voelde opeens sterk de behoefte mijn zoons te 
laten zien waar ik vroeger woonde, waar ik naar school ging en hoe ik daar elke ochtend naartoe liep: onder het poortje van een flat door, over een voetpad langs het water en oversteken bij de zebra met de klaar-overs. Toen ik even later een oud-schoolvriendinnetje tegen het lijf liep, dat al meer dan 25 jaar in het buitenland woont, was ik helemaal terug in het verleden.

Ik vond in mijn ouderlijk huis oude foto’s, poëziealbums en ook een vriendenboekje dat ik in groep 8 de klas had laten rondgaan. Dat was in het bijzondere jaar dat groep 8 voor het eerst ”groep 8” heette en niet langer ”klas 6”, herinnerde ik me. Vooral de rubriek ”Wat ik later wil worden” trok mijn aandacht. Ik opende LinkedIn en probeerde te achterhalen of mijn klasgenoten hebben bereikt wat ze destijds opschreven.

Veel meiden in mijn boekje wilden later verpleegster zijn. Het grootste deel van hen is dat ook gelukt. Een van de jongens schreef ”kraanmonteur” op; hij werkt nu bij Liebherr Nederland. Een stewardess verruilde de lucht voor de zee en verkoopt nu joekels van schepen. Een boswachter werd na een periode bij de marine hoogleraar in de neuropsychologie. Een politieagente is nu managementassistent. Een geboren meester runt tegenwoordig een uitvaartcentrum en een grapjas die „werkloos” wilde worden, blijkt nu eigenaar van een groot montagebedrijf.

En ik? Achter mijn naam staat geen droomberoep. Ik wist blijkbaar niet wat ik wilde worden. Zelfs op mijn zeventiende nog niet, toen ik tig open dagen van de meest uiteenlopende richtingen had bezocht: geschiedenis, psychologie, politieacademie, hbo-v. Uiteindelijk –omdat het zo lekker dichtbij was– koos ik voor de pabo, waarna ik in de journalistiek belandde. En schrijven blijft leuk, maar als ik weer zou moeten kiezen, dan zou ik nog steeds niet weten wat.